Griekenland staat al langer bekend als een leverancier van opvallende en afwijkende black metalbands. Zo zijn namen als Rotting Christ, Necromantia of Septic Flesh al lang geen onbekenden meer. In de meeste gevallen valt er zelfs over te discussiëren of er nog überhaupt sprake kan zijn van black metal. Maar nu blijkt dat ook er aardige rockbandjes rondlopen. Case and Point: Phase Reverse, dat met deze debuutplaat een degelijke mix van Soundgarden en Pearl Jam laat horen, die handig weghapt maar tegelijk ook niet bepaald uitdagend is.
Het goede nieuws is dat dit trio duidelijk inspiratie heeft opgedaan in de jaren negentig. Alles aan dit rockalbum ademt immers de sfeer uit van authentieke grunge en rock uit die periode. Uiteraard zijn er links en rechts wat referenties naar oudere (hard)rock acts, maar de moderne variant overweegt. Doordat de zanger een mooi timbre heeft, lekker warm, licht ruig en zo goed als geen accent, past dit perfect in de hitlijsten.
Het gitaarwerk is nooit overdadig, maar blinkt uit in efficiënte eenvoud. Phase Reverse heeft door dat in principe met drie akkoorden een degelijke song in elkaar gebokst kan worden. Dat adagium houden ze ook standvastig vol, met links en rechts een solomoment dat tieners spontaan naar een tennisracket doet grijpen en voor de spiegel laat luchtgitaren.
Maar dan zijn er de mindere punten, die aan het eind van de rit Phase Reverse te weinig laten opvallen in de massa. Allereerst wordt er bijzonder weinig gewisseld van tempo. Quasi het hele album wordt gespeeld aan een gezapig midtempo, waar an sich niets mis mee is, maar na een aantal songs zit een luisteraar te snakken naar een occasionele versnelling... die er niet komt. Dat zorgt er ook voor dat de meeste songs na verloop van tijd naadloos in elkaar overvloeien en bijzonder hard op elkaar beginnen lijken. Dat heeft dan mede tot effect dat iemand sneller geneigd zal zijn om effectief Soundgarden of Pearl Jam op te leggen en dit album te negeren.
Phase Reverse brengt het er allerminst slecht van af op dit album, maar een aantal herkenbare hooks of meer variatie in tempo had de plaat zeker en vast geen slecht gedaan. Nu blijven ze nog wat hangen op middelmatig.
