Pharaoh is een Amerikaanse powermetalband die waarschijnlijk het meest bekend in de oren zal klinken dankzij zanger Tim Aymar. Immers, de brave man schonk zijn typerende vocalen ook al aan het Control Denied-project van Chuck Schuldiner. Nochtans is hetgeen Pharaoh brengt wel van een heel andere orde. Misschien niet de meest productieve act ooit, bewijst dit album dat kwaliteit primeert en daardoor is 'Bury the Light' een erg degelijke plaat geworden.
Het kenmerkende van veel Amerikaanse powermetal is de aandacht voor de Riff (met hoofdletter). Dat komt omdat de gitaar nog altijd op de eerste plaats komt en er weinig plaats is voor andere tierelantijntjes. Ook bij Pharaoh zit dat best snor: de ritmepartijen zijn solide en vrij herkenbaar, en er wordt op tijd en stond met veel overgave gesoleerd. Nochtans is Pharaoh geen cliché-act, want de progressieve invloeden zijn legio. Zo zijn de gitaarpartijen alles behalve simpel of rechtdoorzee en zijn veel melodielijnen en solo's erg intricaat opgebouwd, waardoor meerdere luisterbeurten best eens nodig kunnen zijn.
Tim Aymar haalt hier zijn hele register boven, en dat maakt dat hij even afwisselend klinkt als de muzikanten. Die regel van afwisseling trekken ze trouwens door naar de tracks zelf, want hoewel het geheel kenmerkend klinkt, wordt er volop gespeeld met hard/zacht dynamiek, kan introspectie en gewoon luidkeels rammen en precies die vrolijke variatie opent de totaalklank van de heren naar een flinke poort.
Het voornaamste nadeel van Pharaoh is misschien dat de band net iets te vaak neigt naar progressief, waardoor de fans van hap-slik-klare metal kunnen afhaken. De liefhebbers van doordacht muzikaal werk hebben er evenwel een mogelijk nieuwe ontdekking bij. In ieder geval blijft het een feit dat Pharaoh de ervaring laat spreken en daarmee bewijst dat hun aanpak meesterschap is. 'Bury the Light'? Opgraven en beluisteren lijkt een meer gepaste raad.
