In 1964 werden Bob Dylan en Joan Baez gefotografeerd voor een bord met het opschrift “Protest – The rising tide of conformity”. Vijfendertig jaar later vernoemde de Britse band Peyoti For President haar debuut-cd naar deze slogan, waarmee meteen de politieke en tekstuele situering van de groep duidelijk is.
De klassieke vijanden van al dan niet zelfverklaarde kritische geesten mogen opdraven: van de media tot de politici, waarbij meteen vraagtekens geplaatst worden bij democratie en het recht. Op zich geen probleem natuurlijk, alleen trapt Peyoti For President in de val waar al zoveel voorgangers in getuimeld, waarbij alle tegenstanders over dezelfde kam geschoren worden. Het lijkt wel alsof er maar een soort politici bestaat, waardoor de teksten op ‘Rising Tide of Conformity’ soms niet boven de cafépraat (genre: “Alle politiekers zijn zakkenvullers. En doe ze nog eens vol.”) uitkomt.
Wat ook de politieke overtuiging van een luisteraar is, de kans dat Peyoti For President met haar muziek zal aanzetten tot non-conformisme is nihil. De energieke en vakkundig gemaakte latinrock, gekruid met reggae, flamenco en occasioneel een streepje Midden-Oosten of een kleine tekstsamples (met een niet zo verwonderlijk gastoptreden van George W. Bush) is duidelijk gericht op de grote massa en de massamedia.
Binnen de veilige grenzen van dit feestelijke genre doet de groep het bij momenten niet slecht. Vooral de openingstrack ‘Take a Leap’ is veelbelovend: catchy en opzwepend met sfeerwisselingen waarbij de band te leen gaat bij flamenco en bossa nova, maar ook steviger uit de hoek komt. Daarna moeten de songs het doorgaans met minder vindingrijkheid en afwisseling doen (vb. het gemakkelijke ‘We The People’ dat gebouwd is op de fundamenten van de bossahit ‘Mas Que Nada’), maar gelukkig is er een heropleving bij ‘Drifting’ waar een Arabische melodie en een dito ritmiek mooi samengevoegd worden met een meer zuiderse vibe.
Het duidelijkere eenrichtingsverkeer van de andere nummers hoeft nog geen echt probleem te zijn, aangezien de groep beschikt over een goed draaiende percussiesectie. Die zorgt vooral in flamencogetinte nummers als ‘Credit to the Nation’ en ‘Rhapsody of a 1000 Lies’ voor een daverende drive zonder brutaal of extreem luid te worden. De gelaagdheid en getrouwheid aan de complexe, traditionele ritmes garandeert hier een optimaal resultaat.
‘Rising Tide of Conformity’ is een amusant schijfje latinrock, dat helaas te mooi binnen de lijntjes blijft om echt boeiend te zijn. De tekstuele oppervlakkigheid sluit daar enigszins bij aan en het lijkt dan ook dat de groep de luisteraars een geweten wil “feesten”. Als het lukt is het mooi, al leert de praktijk dat deze techniek bij het publiek meestal resulteert in hedonisch conformisme. Maar ach, is Bob Dylan ook niet de kritische protestzanger die in de eenentwintigste eeuw goedbetaalde, door multinationals gesponsorde en georganiseerde concerten geeft?
Meer over Peyoti For President
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
