'Touch#6' is de eerste release van elektrobelg (en bvba) Petersonic. Het is een schijfje geworden met 45 minuten zachte, rustige en soms zelfs dromerige elektronica, gesprokkeld, gespeeld en gemanipuleerd door Brusselaar Peter Baert. Hoewel de cd vol staat met abstracte geluiden en traditionele melodielijnen meestal afwezig zijn, klinkt de muziek steeds vriendelijk. Dat er weinig of geen echt herkenbare melodieën inzitten wil echter nog niet zeggen dat het al tikken en kraken is wat de klok slaat. Petersonics tracks hebben vaak een harmonische basis. Zonder daarom een echte akkoordenschema te zijn, schept die harmonische ondergrond toch een kader dat nu eens mistig is, dan weer bestaat uit het samen plakken van gelijkaardige klanken, maar in verschillende smaken en kleuren, wat in het titelnummer een leuk, verspringend effect geeft. Ook in 'Rounded – Requiem for a Boy' is deze muzikale fond knap geconstrueerd. Door de verschillende noten van de akkoorden één voor één te laten veranderen verschuiven de samenklanken in plaats van echt te wisselen: het ene akkoord glijdt in het andere over. Een track als 'Zodiac Love' die geen harmonische basis heeft, klinkt daarnaast opmerkelijk killer. Hoofdzakelijk opgebouwd uit tikken en beatjes krijgt die zo een, weliswaar fijn en kwetsbaar, aura van lome, uitgebeende techno.
Wat Baert op de al dan niet aanwezige harmonische ondergrond strooit, maakt de muziek er niet groffer op. Verbrokkelde klanken, geknetter, getik, verknipte stemmen en zelfs de kapotte geluiden en schijnbaar ongecontroleerde glitchelektronica blijven steevast licht verteerbaar. Vooral met stem(achtige) geluiden weet Baert goed om te springen. 'Magnolia Dreams' wordt gekenmerkt door een monotone, bewerkte stem, als een monnik wiens meditatievocalen uitgerekt worden tot een stippellijn. Het mooist is echter de manier waarop hij in 'Neilla Deum' een klassieke zangstem geleidelijk aan laat vervormen tot een abstracte synthesizertoon.
Aan klankgevoeligheid ontbreekt het Petersonic duidelijk niet, zoals de cd ook niet van mooie momenten gespeend is. Wat echter opvalt, is dat Petersonic er niet toe komt om nummers op te bouwen. Ondanks het geregeld aanpassen van het klankbeeld en het vaak vermijden van eenvoudige loops hebben de tracks geen verhaal, pointe of climax. Ze breken vaak op vreemde plaatsen af, soms zelfs net wanneer er iets op til lijkt te zijn. Hierbij laten ze op het einde zelden een "en toen?" gevoel achter. Daarvoor bezitten ze te weinig intrinsieke spanning. Alleen in 'Absent Markest' slaagt Baert er in iets verder te gaan. Wanneer de tikkende beat – die het nummer mee ondersteunt – wegvalt, blijven de verknipte stem en de andere geluiden in het luchtledige achter. De iets drukkere, voorzichtige drum 'n' bassachtige beatjes die er daarna als houvast onder geplaatst worden, verstoren het fijne karakter van de muziek niet, maar zetten het nummer een welgekomen trapje hoger. En dit trapje ontbreekt op de andere tracks. Het is mogelijk dat Petersonic dit voor de live optredens houdt, maar voor de ervaring van 'Touch#6' had het er vaker mogen zijn.
Meer over Petersonic
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
