Het is geen stilzittertje, Peter von Poehl. De voormalige gitarist van A.S. Dragon bouwt muzikale samenwerkingen waar hij kan (zoals met Depeche Mode en Bertrand Burgalat) en treedt te pas en te onpas op, onder meer in het voorprogramma van Phoenix en Air. Zowel het poplandschap als de film- en soundtrackwereld zijn songwriter en componist von Poehl vertrouwd. Voor de man uit Malmö zijn derde soloplaat, ‘Big Issues Printed Small’ , verzamelde hij een leger van achttien muzikanten. Geen wonder dat het hier een bont lappendeken betreft.
Aanvankelijk lijkt het wel of de Zweed in een foute tijdspanne is geboren. Opener ‘Orders and Degrees’ teert op droge, experimenteel schuifelende drums, dromerige, donkere orgeltoetsen en ondersteuning van fluit en houtblazers en lijkt daarmee zo uit een Pink Floydalbum te zijn ontsnapt. Het geeft alvast een beeld van de symfonische onderbouw die verweven zit in heel deze plaat.
‘Big Issues Printed Small’ vertoont gelijkenissen met een geheel van filmfragmenten. Zo eclectisch de hoes met kleurvlakjes er uit ziet, zo eclectisch klinkt de cd. Zo dartelt een lichtvoetige ballade ‘Pious Man’ vrolijk voorbij, opgesmukt met veel zomerse belletjes, terwijl een 40-koppig orkest voor een mooi kabbelende achtergrond zorgt. Het hoeft echter niet altijd zo groots te zijn. De hobbelende opvolger ‘The Archaeologist’ heeft voldoende aan een golvend orgelspel en afwisselende toetsen van piano, cello of sax.
Von Poehl pakt uit met licht verteerbare popmuziek, maar pakt die telkens in met rijke, erg gedetailleerde arrangementen. Dat vraagt natuurlijk enige compositorische finesse. Subtiele accentjes met extra instrumenten (noteer de hobbelende kokosnoten in de titeltrack) en een arsenaal aan prikkelende geluidjes zorgen voor een weelderige frisheid.
Optimisme en vreugde blijven tien songs lang heersen. Fonkelende belletjes, een warme deken van melancholische blazers of korte, speelse notenschema’s zijn alomtegenwoordig. Instrumenten treden voortdurend in vraag- en aanbodspel waardoor een leuke cohesie ontstaat, terwijl de feitelijke song die gedragen wordt door de artiest zijn broze, oprechte zang, zorgeloos doorrolt. Enkel in het wat melodramatische ‘Pen Friend’ wordt de teneur een beetje zwaarder door een veelvoud aan lange, klagerige blazerstoten die de overhand nemen.
Eenvoud siert, maar eenvoud versieren is nog beter, zo heeft von Poehl begrepen. Dit plaatje is een stukje muzikale finesse: speels, luchtig en toch van stevige kwaliteit. De artiestennaam klinkt geheel niet sexy en de plaat ziet er wat kinds uit, wat allicht zal zorgen voor weinig ophef. Zonde, want dit kleinood is zeker het ontdekken waard.
