Als er één trompettist is die het zonder elektronica kan stellen dan is het wel de jonge Amerikaan Peter Evans. Wat betreft zijn techniek en het uitbuiten van de sonore mogelijkheden van de (akoestische) trompet beweegt hij zich op het niveau dat doorgaans gereserveerd is voor tovenaars als Axel Dörner.
Toch heeft hij er voor het album ‘Ghosts’ Sam Pluta bij gehaald als electroneut. Niet om wat hippe effectjes toe te voegen, maar om live, on the spot mee te spelen. Dat het resultaat een plaat is die geen moment statisch wordt, is te raden. Rechtlijnigheid is sowieso niet aan Evans besteed. Ook nu vloeit de muziek van vrij naar strak afgelijnde thema’s die vaak een tegendraadse natuur verraden. Tempoverzakkingen en -verhogingen worden schijnbaar zo nonchalant gespeeld, dat het lijkt alsof het niet meer vraagt dan het plots of geleidelijk omdraaien van een knopje. Flarden van bestaande stukken worden verhakkeld en afgehaspeld en muzikale celletjes (soms niet meer dan twee noten lang) vormen de basis voor een bijna mathematische muzikale ontwikkeling. Wie zijn standvastigheid in deze wil testen, kan ‘Chorales’ eens proberen. Het stuk begint in een stevige uptemo swing, maar verzeilt al snel in ander vaarwater, zoals een kort, vervaarlijk repeterend motiefje waarin Evans en pianist Carlos Homs de luisteraar gek draaien.
Wie in zo’n muzikale setting wil meespelen achter de knoppen, mag het een en ander in zijn mars hebben en dat gaat gelukkig op voor Pluta. Met een eigen inbreng en vooral het live manipuleren van de gespeelde klanken van de akoestische musici wordt hij een meerwaarde voor het album. Hij weet zich opvallend goed in te werken en kan functioneren als een volwaardig sturend element van het kwintet.
Geregeld kiest hij voor een ander, vrijwillig slachtoffer (het onvrijwillige is de amper te horen bas van Tom Blancarte). In het hoekige en haperende ‘…One to Ninety Two’ (soms lijkt het wel een kriskrascollega van contrasterende opnames) vermenigvuldigt en harmoniseert hij Evans trompet tot 3D-achtige allures, iets waar de trompettist door het plots breder spelen alle ruimte voor laat. Ook Homs zet het ritme geregeld op steady om de grillen van Pluta te ondergaan, maar nergens is het resultaat zo verpulverend als bij de drums van Jim Black. Pluta en Black lijken in ‘323’ al vechten tussen de andere muzikanten van de band door te rollen en de versmelting van het akoestische en het elektrische geluid lijkt sterk op de onvoorstelbaar stuiterende Aphex Twin beats, maar dan gekwadrateerd.
Dat het ook anders kan, is te horen in het mistige ‘Ghost’ waar de afgelijnde omgeving en de kleine flarden strijkers het ideale biotoop vormen voor een ronddwalende trompet. Het afsluitende ‘Stardust’ lijkt op papier een nachtzoentje voor de vermoeide luisteraar. Een populaire standard met zachte elektronica, maar ook met een genadeloos afgehaspelde melodie waardoor het droomlandschap voor de luisteraar meteen gefragmenteerd wordt. ‘Ghosts’ is dan ook geen weggevertje, maar het is fijn om horen dat live elektronica ook eens kan zonder de onvermijdelijke loopstation.
