De Amerikaanse trompettist Peter Evans heeft het niet zo met het gehypete adagium “less is more”. Dat blijkt zowel uit zijn muziek als uit More is More, zijn eigen label waarop hij binnenkort een tweede album met zijn kwintet uitbrengt. In vergelijking met ‘Ghosts’ uit 2011 heeft de band een kleine gedaanteverandering ondergaan. Pianist Carlos Homs maakte plaats voor zijn collega Ron Stabinsky. Maar drummer Jim Black, bassist Tom Blancarte en elektroneut Sam Pluta, de man voor wie niets of niemand veilig of heilig is, zijn terug present.
Evans kan in een jazzcontext aardig van leer trekken. Opvallend genoeg gaf hij de luisteraars op ‘Ghost’ geregeld nog een handvat. Niet voor niets waren sommige stukken gebaseerd op standards, al voorzag hij die wel van een metrisch slag die rustig met de voet meetikken tot een hachelijke onderneming maakte. Op ‘Destination: Void’ gaat hij nog een stapje verder. Nog steeds krijgt het publiek soms een steunpunt, maar dat is zelden zo stabiel dat het echt comfort biedt. Zo is het uitgerekend de bandleider zelf die in ‘12’ een wals-achtige riff aanhoudt: maniakaal pompend, terwijl zijn collega’s het geluid met bakken over hem uitkappen.
Pluta neemt het geluid van Evans op om het fijngesneden, stotterend en schuifelend naar hem terug te schieten, terwijl Black en Stabinsky exact gelijke ritmes spuwen, waarbij ze zich echter niets aantrekken van het metrum dat Evans probeert aan te houden. Puur geweld is het echter niet, want in plaats van constant door te trekken, laten de muzikanten het geluid terugplooien tot ze als insecten rond de trompettist zwermen, om later weer te zwellen om hem extra onder druk te zetten.
Die combinatie van anarchistische explosiviteit en plots opduikende strakheid is duidelijk geen toeval, want ook ‘For Gary Rydstrom and Ben Burt’ weet er van. Hier bestaat het ritme echter uit zo vreemd geplaatste, geïsoleerde klanken, dat het lijkt alsof de figuren ad random achter elkaar geplakt worden. Ze genieten echter wel van een haast Teutoons vettige sound, alsof de live gespeelde muziek gesampled werd uit de hoogtepunten van een James Bond-soundtrack. Het blijkt een ideale ondergrond voor Pluta die zich helemaal mag laten gaan en zoemend en brommend contact probeert te leggen met buitenaards leven.
In ‘Make it So’ maakt de bijna barbaarse directheid van de eerste stukken plaats voor een betoverende en mysterieuze nachtelijke sfeer. Het stramien, hoewel voordien ook maar een karkas, verdwijnt nu helemaal ten voordele van een heel klankgevoelige, open vorm. Evans kiest voor een vage, haast aarzelende melodie voor de piccolotrompet waardoor hij klinkt als een uitgelopen barokschilderij: elegant en zangerig, maar o zo wazig. Het resultaat is een zinderende spanning, temeer daar de muzikale ruimte niet volgespeeld wordt. Ook hierdoor ontstaat er meer aandacht voor de klank die dan ook nuances laat horen die daarvoor ondergesneeuwd beleven.
In het afsluitende ‘Tresilo’ mag zelfs de eensgezindheid even haar werk doen. Door allemaal op hun eigen tempo te stijgen, ontstaat een muzikaal opwaartse beweging waarvan het exacte verloop moeilijk aan te wijzen is. Wanneer Stabinsky dan vrolijk gaat ronddartelen, Evans loos gaat in een klassiek trompetgeluid en Pluta zijn klankarsenaal verfrommelt tot abstracte scratchgeluiden is het hek helemaal van de dam. De piano mag dan soms wat vage latin-verwijzingen laten horen en duidelijk gecomponeerd materiaal inbrengen, het is zo opboksen tegen de rest dat het orde brengen in de chaos bij voorbaat verloren is.
Links en rechts zijn duidelijk terugkerende formules herkenbaar, maar meer dan dat is het het kolkende geluid dat de aandacht trekt. Opnieuw is het geen one way drive, want even daarna plooit de hele band terug tot op haast weemoedig-mysterieus niveau, waarna Tom Blancarte alsnog even de ruimte krijgt. Die vult hij met een gevarieerd en sonoor mooi bewegend jankgeluid waarna de hele band, bij wijze van afronding, in enkele ritmisch strak uitgelijnde stuiptrekkingen frontaal tegen de muur knalt. Mocht er zoiets als de jazzpolitie in de buurt zijn, dan mochten Evans en zijn kompanen waarschijnlijk het blazen in het zakje overslaan en vlogen ze direct de combi in. Waar ze dan waarschijnlijk hun escapades gewoon zouden verder zetten.
