Het Deense label ILK start met The White Label Series een nieuwe reeks van strikt gelimiteerde lp's. Alle aandacht en energie gaat daarbij naar de muziek, zozeer zelfs dat er wordt gekozen om zonder artwork te werken en elke release hetzelfde standaard hoesontwerp mee te geven. 'Unintended Consequences' van drummer/componist Peter Bruun is de eerste uitgave van deze veelbelovende serie.
Muzikaal neemt het label hiermee allesbehalve een vliegende start. Bruun kiest voor fijne en steriele klanktexturen in de korte opener 'Klokke Spil' en een erg langzaam voortschrijdende partij van pianist Søren Kjaergaard in de daaropvolgende titeltrack, waar de kleur en trilling van geïsoleerde toetsen en samenklanken belangrijker lijken dan hun onderlinge samenhang. De tactiek is er tot dan toe eentje van traag, trager, traagst. Pas wanneer de klarinet van Torben Snekkestad haar intrede doet in 'Serendipity' komt er een zekere dynamiek op gang, maar tegen dan is de plaat al bijna halfweg.
Dit nogal vreemde verloop is het gevolg van een conceptuele keuze, waarbij Bruun als componist afstand neemt van een sturende of bepalende rol in de totstandkoming van de muziek. Een compositie is hier niet meer dan een raamwerk (een ritmisch idee, een motiefje of een reeks tonen) en het is aan de uitvoerders om de vorm en inhoud ervan te bepalen. Het is daar waar de titel 'Unintended Consequences' ook naar verwijst: het feitelijke muzikale resultaat is onbedoeld.
In het openingskwartier mag dat dan wel niet altijd tot boeiende muziek leiden, maar gelukkig bloeit de plaat daarna gaandeweg open en laat het kwintet bij wijlen geweldige dingen horen. Een hoogtepunt is zonder meer het levendige 'Nr 4 (b)' dat op gang komt via korzelige en breekbare klanken van klarinet en contrabas. Bruun trekt met een drumpatroon het hele gebeuren op een lint en gaat vervolgens een metrisch rebelse stem vormen in trio met Kjaergaard en bassist Jonas Westergaard. Wanneer later ook de trompet van Eivind Lønning en Snekkestads sopraansax zich in het debat gaan mengen komt een zeer bruisend en uitbundig luisterstuk tot stand.
Het vijftal heeft met ‘Phil’ ook nog een mooie afsluiter in petto. Suggestieve klanken van onder meer klarinet en trompet luiden een mooie puls in van bas en drum, waar Kjaergaard een sprankelend motief van stijgende pianoakkoorden om weeft dat na een kort hoogtepunt stilletjes wegsterft. Het contemplatieve karakter van dit prachtige miniatuur is typerend voor de sfeer die op ‘Unintended Consequences’ overheerst. Dat het er daarbij soms uitzonderlijk traag aan toe gaat zal niet bij iedereen in de smaak vallen, maar deze muziek is er dan ook niet op gericht om louter te plezieren.
