Het omvangrijke oeuvre van Peter Brötzmann leest als een groot magnum opus, een coherent verhaal waarin al heel wat personages passeerden binnen een zich steeds verder ontvouwende plot. De imposante rietblazer uit Wüppertal is tegelijk auteur en protagonist en voert zijn fans om de haverklap met nieuwe hoofdstukken, zoals dit puike 'I Am Here Where Are You', live opgenomen in Les Ateliers Claus.
Geen mens op de wereld die ooit al door een saxofoon of een klarinet heeft geblazen, produceert een geluid zoals de nu 72-jarige Brötzmann dat al decennia doet. De man muzikant noemen is een understatement van jewelste. Natuurkracht dekt de lading heel wat beter, gezien de immense, verpletterende indruk die hij steevast maakt op zijn toehoorders. Al speelt hij solo, in groepsverband of met een duizendkoppig Kozakkenkoor: Brötzmanns machtige sound is direct herkenbaar en zuigt de aandacht naar zich toe. Deze duo-opname met drummer Steve Noble is wat dat betreft geen uitzondering.
Op 'I Am Here Where Are You' is het al vanaf de eerste seconden prijs. Waar vrij improviserende muzikanten meestal de tijd nemen om zich aan te passen aan de akoestiek, doet Brötzmann schijnbaar het tegenovergestelde: door verschroeiend in te zetten, dwingt hij de ruimte met geweld zich aan hem aan te passen. Hij doet dat met zijn typische, dreigende grom waarmee hij ogenblikkelijk een spanning opwekt waar de meeste muzikanten een half concert voor nodig hebben. Het loodzware, gruizige vibrato dat daarmee gepaard gaat is niks om op de nuchtere maag te consumeren, het komt aan als whisky in combinatie met een dikke sigaar.
In de vijf stukken raast Brötzmann als een orkaan, met slechts af en toe een moment van relatieve rust. Er zijn duidelijk nog veel dingen waar de Duitser zich kwaad over kan maken en dat kanaliseert hij na meer dan veertig jaar nog steeds in sappige en dramatische uithalen op afwisselend sax, klarinet en taragot/tarogato. Zelfs wanneer Noble in ‘If Find Is Found’ doelbewust zachter gaat spelen en zich zelfs bijna helemaal terugtrekt, blijft Brötzmann koppig vuur spuwen waardoor er voor zijn compagnon weinig anders opzit dan zich opnieuw in het strijdgewoel te mengen.
Bij 'Mouth On Moth', dat zich in het midden van de plaat bevindt, komt de luisteraar in het oog van de storm terecht. De trage en kale lijnen van de tenorsax, die als een absurde blues klinken, zorgen echter voor een voelbare dreiging die na enkele minuten intensifieert tot de hel - zoals verwacht- opnieuw losbarst. ‘I Am Here Where Are You’ bevat dan ook geen verrassingen of nieuwigheden. Het is een typische Brötzmann-plaat waarvan al ontelbare voorbeelden zijn, maar net die platen zijn de moeite van het aanschaffen waard.
