Met cello, keyboards, trombone, een dj en frontman Matt Chandler op gitaar en als mc valt het Britse Pest qua bezetting niet meteen in de categorie van de standaardbands. Ook muzikaal zweeft de groep tussen verschillende polen, ergens halverwege hiphop, funk en allerhande vormen van dance. De kleurrijke en zoete mix die van deze invloeden gebrouwen wordt, is geweldig verzorgd en afgewerkt. De beats worden licht gehouden en vermijden de extremen: geen hectische drum 'n' bass, noch pompende fourbeats. Samples en (al dan niet live gespeelde) melodieën en riffs houden elkaar mooi in evenwicht. Geen enkel element voert het hoge woord, het is de optelsom die centraal staat. De strakke gitaarakkoorden klinken als gestroomlijnde kamerfunk, de dance is van plakkerig zweet ontdaan en de hiphop laat alle attitude in de kast. 'All Out Fall Out' is als geheel lekker fris, maar bubbels zitten er niet meteen in. Het lijkt wel alsof alles leuk en toegankelijk moest blijven, want muzikale weerhaken zijn nergens te bespeuren..
Voor een degelijke opbouw is in de meeste tracks duidelijk wel gezorgd. De muziek evolueert voldoende om boeiend te blijven, maar het ontbreken van climaxen, ritmische scherpte of andere muzikale elementen die even buiten de lijntjes kleuren, maken het gevaar voor kabbelen reëel. Het ene nummer heeft daar al meer last van dan het andere, waardoor de cd als geheel wat wisselvallig wordt. De meeste tracks zijn instrumentaal – eventueel voorzien van een tekstsample. Slechts op vier nummers komt Chandler als mc naar voor. Zijn oer-Engelse dictie is 100% beheerst en vrij van de agressie of het ruwe van de Britse hooliganhiphop die de laatste jaren hoogtij viert. In 'WuJu' resulteert dit in een van de beste nummers van de cd, niet in het minst dankzij de prachtige muzikale omlijsting. Een snuifje gedempte trompet, korte orkeststoten, een honky-tonkpiano en een cellolijn worden als fijngemalen poedersuiker op een zacht glooiende ondergrond gestrooid, met een heerlijk rijke en zoete klank tot gevolg. Zo parelend als deze track is, zo sympathiek fout klinkt 'Donde Pesta'. Het knullige orgeltje en de woordenloze lounge-stemmetjes lijken wel een soundtrack bij bloemetjesbehang en fel gekleurde plastic stoelen uit de '70s. In 'Try Again' lijkt de band dan weer minder eensgezind. Met een zoemende electro-melodie lijkt de groep nochtans meteen kleur te gaan bekennen, maar later wordt de tweespalt duidelijk. Het orgel probeert het nummer schijnbaar richting funk te trekken, terwijl de blazersample het net naar een andere, cartooneske kant wil sleuren. De contrasterende breaks – met zelfs even een vleugje industrial – bevorderen de homogeniteit niet, maar verhogen wel de muzikale pret .
Pest weet op 'All Out Fall Out' de kerk meestal mooi in het midden te houden en doet dit in een bijzonder fraai, uitgebalanceerd en gecontroleerd geluid. Op deze cd is bijgevolg weinig aan te merken. En dat is meteen ook het minpunt van dit album, want het betekent meteen ook verrassingen niet aan de orde zijn.
Meer over Pest
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
