Persian Rabbit bestaat uit leden die allemaal een pak ervaring hebben bij andere groepen. De Franse band is dan ook een soort super postrockformatie die duidelijk niet aan zijn proefstuk bezig is.
Hun niet alledaagse samenstelling van contrabas en harmonium, gecombineerd met de gewoonlijke rockinstrumenten, maakt dat hun sound snel origineel klinkt.
Zanger Nico Djavanshir beschikt daarbij over een zo opvallend dreigende, dramatische stem, dat die perfect zou passen bij een typische hardrockband. Ook hier hoort ze echter uitstekend bij de sfeer die de groep wil creëren.
Persian Rabbit brengt duistere postrock die buiten de lijntjes durft te kleuren. Zo zijn de songs doorspekt met indie- en folkinvloeden. Op die manier komen ze tot een geluid dat gerust vernieuwend mag genoemd worden, wat op zich al een prestatie is de dag van vandaag.
Over het algemeen zijn de songs traag opgebouwd, met een heel meeslepende weerklank. Het is muziek waar iemand letterlijk in wordt opgezogen en die eenieder raakt tot het diepste van de ziel.
Toch zijn er, zoals met 'Before The Crowd Knows' ook songs met een iets sneller tempo, waardoor de luisteraar even wakker geschud wordt, om vervolgens met het epische “inside hole” terug helemaal in trance te geraken.
Persian Rabbit brengt acht songs, variërende met duur van drie en een halve minuut tot nummers van 8 minuten. Ze slagen er in minimalistische muziek te maken die groots gebracht wordt. Het kan niet anders dat iedereen van de eerste minuut wordt meegezogen en met een harde smak terug landt bij het einde van het album. “Hymn” is immers nog een sterke, instrumentale afsluiter, die een luisteraar zo hard opslorpt, dat het einde des te bruusker is. Even op adem komen, is dan ook nodig na het beluisteren van dit titelloze album, maar dat de wereld van Persian Rabbit nog gaathoren, mag de muziekliefhebber alleen maar hopen.
