Het is niet zo eenvoudig meer om met iets fris op de proppen te komen. Quasi elk genre en subgenre is uitgemolken en enkel de echte doorzetters vinden nieuwe invalshoeken. Zo ook het erg jonge Periphery, dat met het tweede album een echte oorwurm heeft uitgebracht dat het beste van djent combineert met melodieuze metalcore en progressief metaal. Dat klinkt op papier als een vreemde combinatie, maar op 'II' laten de jongens horen dat het allemaal tot in de puntjes verzorgd is en werkt.
Hoewel 'II' zowaar een veertien tracks kent en niet bepaald de kortste speelduur ooit heeft, blijft de plaat boeien. Dat is hoegenaamd geen sinecure, maar Periphery heeft voldoende trucjes achter de hand om luisteraars aan de zetel gekluisterd te houden. Om te beginnen zet de band iedereen geregeld op het verkeerde been door een opvallende tempowisseling hier of een onverwachte melodielijn daar. Hoewel het vaak duidelijk is dat hiermee progressieve en jazz-achtige inslagen hun invloed laten horen, is het nooit gepiel simpelweg om gepiel te zijn: elk tegendraads stukje heeft zijn plaats en het staat nooit in de weg van de flow van het geheel. Dat laatste is zeer sterk, want hoe vaak laten bands zich niet vangen door hun hang naar intellectueel vingergefriemel? Daarentegen blijft Periphery altijd toegankelijk klinken en dat is zeer mooi.
Het spelen met ritme en de vrij zware gitaarpartijen doen nog wat aan djent denken, maar eerlijk is eerlijk: dat element van de muziek begint stilaan naar de achtergrond te verdwijnen. Dat heeft ook veel te maken met het verminderen van de extremere vocalen: waar voorheen een rauwe schreeuw meer de dienst uitmaakte, is het nu een erg poppy keel die de honneurs waarneemt. Niet iedereen gaat met die wijziging even gelukkig zijn, maar het past wel geweldig bij de muziek.
Veertien songs die technisch erg flitsend kunnen zijn, met zang die erg toegankelijk is: het zal niet voor iedereen het spreekwoordelijke spek zijn. Maar dat neemt niet weg dat Periphery een bijzonder aangenaam album heeft afgeleverd dat vaak verbaast en nog vaker in de smaak zal vallen. Vooral het feit dat dit alles zo ongekunsteld klinkt, maakt 'II' zo veel meer genietbaar dan al die pseudo-intellectuele onzin die soms met dit soort muziek gepaard gaat.
