Periphery is een jonge band die nooit voor een gat te vangen is. De geweldige collectie aan stijlen die de groep in de mixer gooit en daar vervolgens mee aan de slag gaat, zorgt dat de band op het eerste gehoor apart klinkt. Eens het dubbeltje gevallen is, blijkt dat de songs simpelweg uitstekend tot geniaal zijn in al hun geschifte complexiteit. Deze EP heeft een speciaal concept, in die zin dat elk bandlid apart een track mocht aanleveren. Hierdoor varieert de groep nogal qua insteek, maar het sterke is wel dat alles blijft klinken als Periphery.
De ouverture 'Overture' (What's in a name?) zet het geheel in beweging met piano. Niet dat Periphery piano anders schuwt, maar het is echt een totaal nieuw idee, dat wel een mooie sfeer doet ontstaan, maar een beetje in het water valt omdat opvolger 'The Summer Jam' daarna zo hard inhakt. 'The Summer Jam' is een echt Periphery-nummer, met geflipte en onnavolgbare breaks, aparte riffs en bijzondere melodieën. Net zoals de band al bewezen heeft, blijft het geheel ondanks de complexiteit erg toegankelijk klinken en weet de groep hoe ze met technisch vernuft een pakkende song in elkaar dienen te steken. Ook 'Feed the Ground' of 'Ashes' gaan op datzelfde élan door, met warse ritmiek die neigt naar djent maar meer afwisseling kent, heerlijk waanzinnige solomomenten en die o zo puike zang van frontman Spencer Sotela. De groep gebruikt weliswaar geregeld schreeuwzang en spaarzame grunts, maar veelal wordt gekozen voor heldere tot zelfs poppy aandoende vocalen. Dat maakt dat de muziek van Periphery zelden zwaar op de hand wordt.
Het is nu volop uitkijken naar het volgende volledige album van de band. 'Clear' is een uitstekende zoethouder, maar misschien iets minder gefocust dan een volledige schijf omwille van de opzet. Hoe het ook zij, de liefhebber heeft hiermee opnieuw een plaatje vol technisch hoogstaande klassemuziek bij.
