Pensées Nocturnes is een bizarre band, ontsproten en uitgevoerd door het brein van een wel heel aparte Fransman. Dit project focust zich elke keer op een bepaald item, in dit geval het circusleven. Qua onderwerp is het dus geen voor de hand liggende keuze en dat vertaalt zich in de muziek. De basis mag dan al binnen metal liggen, Pensées Nocturnes gaat zo vaak een andere toer op en wringt zich in zoveel bochten dat het soms moeilijk ligt om aan te geven wat voor soort muziek de band nu precies speelt. Maar eclecticisme ten spijt, is dit geen goed album.
Het leuke is dat Pensées Nocturnes niet voor een gat te vangen is en zowaar de eigen Franse taal gebruikt in alle songs. Dat geeft het geheel een exotisch tintje dat werkt en het project laat opvallen. Daarnaast werkt Frans gewoon beter om iets vaudevilliaans en aparts te bezingen, want zowel qua woordenschat als uitspraak klinkt dat allemaal net iets beter bij een volledig album rond het circus. Dat het geheel ook opgebouwd is als een soort verhaal en verdraaid puik ingespeeld, is een goed bewijs dat over elke noot en stemmingswissel is nagedacht, waarvoor hulde.
Maar dan komt de keerzijde van de medaille natuurlijk om de hoek kijken. Het grootste probleem van 'Nom d'une Pipe' is dat er te veel ideeën op een enkele schijf werden gepropt en het geheel daardoor vaak kant noch wal raakt. Net wanneer iemand een leuk deuntje of aardig gevonden riedel ontdekt, is die direct weer verdwenen en dit maakt dat het erg lastig is om effectief greep te krijgen op de songs.
Afwisselend en onvoorspelbaar is 'Nom d'une Pipe' zeker, maar Pensées Nocturnes heeft nog niet ingezien dat in sommige gevallen minder net meer is. Hierdoor verzandt dit album in een totaal geschifte kakofonie dankzij een overdaad aan ideeën en dat maakt zelden een goed album.
