Het kwartet rond trompettist Peer Baierlein ging jarenlang door het leven als Jazzisfaction en bracht twee studioalbums uit onder deze nogal fletse naam. Gelukkig besloot Baierlein een tijd geleden om de groep om te dopen tot simpelweg het Peer Baierlein Quartet, dat nu voor het eerst onder deze nieuwe naam een werkstuk aflevert met als titel 'Cycles'. Deze keer gaat het niet om een studioalbum maar een plaat met live-opnames afkomstig van twee concerten in Jazz Station en Rataplan.
Peer Baierlein is een Duister die hier in België zijn opleiding tot jazztrompettist vervolmaakte. Na zijn studies bleef hij hangen en werd een bekend gezicht in het Belgische jazzmilieu, dankzij zijn werk met Jazzisfaction en het Electric Miles Project. Wat nu het Peer Baierlein Quartet heet, heeft zonder twijfel altijd al een hoofdrol gespeeld in de muzikale carrière van de Duitse trompettist. Al in 1997 richtte hij de groep op samen met Ewout Pierreux, Martijn Vanbuel en Yves Peeters. Niet lang na de release van hun gesmaakte debuut 'Issues' nam de ervaren bassist Davide Petrocca de plaats in van Vanbuel. Het kwartet is nu toch al een vijftal jaren actief in deze bezetting wat de balans in deze groep duidelijk ten goede komt.
De sfeer op dit live-album is dan ook een van gemoedelijkheid, wat zich bij Ewout Pierreux vertaalt in mooi wiegende partijen op piano en Fender Rhodes. Dat de Antwerpenaar een belangrijke rol vervult binnen dit kwartet wordt de luisteraar al snel duidelijk, want niet alleen zijn drie van de zes stukken op 'Cycles' van zijn hand, hij lijkt bovendien ook in de uitvoering vaak het voortouw te nemen. Met de dramatische akkoorden en de zeldzame flitsende lijntjes van 'Slow Beauty' (een erg mooie compositie van Yves Peeters) maakt Pierreux veel indruk. Op bijna Keith Jarrett-achtige wijze fladderen de zachte, lyrische kronkels uit het klavier, zonder dat ze ooit in gatenvullerij vervallen. De vredige souljazz van 'Song for Mpho' is opnieuw een kolfje naar zijn hand. Het bluesy start/stop patroon van het trage thema wordt scherp geaccentueerd door de rest van de groep terwijl Pierreux de balans herstelt met warme pianopartijen. Wanneer Peer Baierlein hier voor het eerst invalt is zijn klank zo zacht dat het lijkt alsof hij op een bugel speelt in plaats van een trompet.
Na een rustige aanloop wordt het tempo in 'Cycles' af en toe verhoogd, maar echt grote vaart komt er bij het Peer Baierlein Quartet nooit in. 'FOUR' heeft een naar hardbop neigend thema dat zijn dynamiek haalt uit enkele omschakelingen in het tempo. Na een redelijk vrij en open middengedeelte mag Pierreux met de Rhodes een aanloop nemen tot een kletterende finale. Ook in 'ONE' zit de schwung er in dankzij aanstekelijk ritmisch werk van bassist Davide Petrocca en drummer Yves Peeters en opnieuw een weergaloze Ewout Pierreux. Maar hier speelt de trompet van Baierlein de hoofdrol, met afwisselend boppende vibrato- en staccato-passages, gedempte klanken en frisse glissandi. Als toetje wordt de toehoorder nog een korte maar erg doeltreffende contrabassolo toegeworpen, een van de weinige momenten waarop Petrocca uit de achtergrond treedt.
Dit is zonder twijfel het meest geslaagde album dat het kwartet tot dusver afleverde. Bovendien herinnert het Peer Baierlein Quartet met 'Cycles' iedereen er nog eens aan dat jazz in hoofdzaak een live-gebeuren is dat het best tot zijn recht komt in de intieme setting van een club, waarvoor dank.
Meer over Peer Baierlein Quartet
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
