Voor de een geniaal, voor de ander rommelig: Pavement is de band van de controverse. Feit is wel dat de inmiddels al twintig jaar oude en tien jaar non-actieve groep rond veelbesproken frontman Stephen Malkmus met recent heruitgegeven platen als ‘Wowee Zowee’ of ‘Brighten the Corners’ enkele mijlpalen van albums heeft gemaakt. De recente verrassing dat de band “terug” is, wordt nog vergroot door een door de Amerikanen zelf samengestelde compilatie-cd ‘Quarantine the Past’. Grappig genoeg hebben de totaal niet commerciële Malkmus en co hun beste en meest toegankelijke beentje voor geschoven. De zomaar eventjes drieëntwintig tracks op deze plaat gaan nauwelijks in op de grillige muziekspinsels waarmee Pavement tegen de schenen durfde te schoppen, maar tonen eerder het gelaat van een vlotte, originele en licht tegendraadse indie gitaarband.
Het is vooral dat eeuwig balanceren tussen een melodieus en een dissonant groepsgeluid dat Pavement zo veelbesproken maakt. Dit kwintet stamt immers nog af uit de tijd dat foutgestemde gitaren of bands met vals zingende frontmannen hip en alternatief waren. Gecombineerd met prominent aanwezig, hoog technisch snaarwerk met veel inkleurende solo’s en rondcirkelende melodielijnen, zorgt dat voor niet altijd even gemakkelijke, maar wel erg spitsvondige muzikale momenten. ‘Frontwards’, in essentie een loom singer-songwriternummer, krijgt plots een nogal zwaarmoedig en sarcastisch trekje mee door zijn voortdurend onrustige gitaren. Buitenbeentje ‘Mellow Jazz Docent’ gaat zelfs in op de op deze compilatie grotendeels verzwegen Pavement-gekte: overstelpt door piepende, kriepende en ronduit storende effecten.
‘Quarantine the Past’ gaat vooral over een boel melodieuze zaligheden. Het warme ‘Stereo’ verdient een etiket oppersingle, ware het niet dat het zomerse ‘Cut Your Hair’ met zijn verslavend refrein al met deze eer ging lopen. Of wat te denken van een dromerige, aan de Velvet Underground schatplichtige ballade ‘Here’, waar de band zich van zijn meest aaibare kant toont? Malkmus wringt zijn stem dan wel in bochten waar hij voortdurend uitvliegt, de slotsom blijft toch positief.
Je begrijpt het of helemaal niet. Wie zich verdiept in de nonsense teksten (“You’re so beautiful to look at when you cry / freeze, don’t move / you’ve been chosen as an extra in the movie adaptation / of the sequel to your life” - ‘Shady Lane’), begrijpt het allicht niet. Pavement onderscheidt zich immers van die andere alternatieve Amerikaanse gitaarband uit de jaren ’90 – Pixies – door zijn onderhuidse spitsvondigheden en opperste je m’en fou-tisme. ‘Quarantine the Past’ is daarom een mooie bloemlezing uit hun oeuvre: divers, tegendraads, stevig en toch soft. Dit vijftal is een belichaming van waar de term ‘indie’ of ‘independent’ op slaat. Zonder enige franjes of overbodige extra’s wordt dat op deze cd overduidelijk gemaakt.
Meer over Pavement
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
