Een postume ode aan de man die door velen als de grootste jazz-pianist aller tijden wordt beschouwd, is dat geen gevaarlijke onderneming? Absoluut, en de line-up, die uitsluitend bestaat uit de allergrootste sterren aan het huidige jazzfirmament, is zich daar ten volle van bewust. Tekenend daarvoor is dat geen enkele noot piano weerklinkt op het ganse album, zodat de sound van wijlen het Bill Evans Trio verwaarloosd wordt. Gitarist Bill Frisell legt zijn typische zinderende klanktapijten neer (zoals in de eerste maten van het openingsnummer ‘Show-Type Tune’, of in ‘Time Remembered’), wat de afwezigheid van een piano snel doet vergeten. Maar hoezo dan een hommage?
Het zijn de composities op het album (dat luistert naar de simpele titel ‘Bill Evans’) die naar de muzikant verwijzen. Ook qua sfeer, nog het dichtst aanleunend bij een louche post bop-jamsessie ergens rond vier uur ’s nachts, komt het album in de buurt van het op cd verzamelde nalantenschap van Bill Evans. De setting is nochtans totaal anders: Frisell is, zoals gezegd, een kind van zijn tijd, en speelt ECM-aandoende lijnen (klassiek geïnspireerde meanderende partijen ) die niet meteen met Evans’ sound te associëren zijn. Joe Lovano hanteert zijn tenorsax daarentegen op veel conventionelere wijze, maar Evans speelde zelden of nooit in het gezelschap van saxofonisten, wat alweer een vreemde vaststelling is voor een album bedoeld als hommage. De allergrootste verwantschap tussen Evans en deze vier muzikanten gaat dan ook schuil in de figuur van drummer Paul Motian, die tussen 1959 en 1964 deel uit maakte van het (toen en nu) wereldberoemde Bill Evans Trio.
Dat trio hield bijna op te bestaan toen bassist Scott LaFaro in een tragische ongeval stierf in 1961, amper 10 dagen nadat Evans’ allerberoemdste album ‘Waltz for Debby’ in één avond ingeblikt werd. Uiteindelijk duurde het nog 3 jaar vooraleer drummer Paul Motian Evans zou verlaten, want zonder LaFaro was het gevoel nooit meer hetzelfde, hoewel ook uit die periode nog enkele schitterende opnames bewaard zijn. In een eerbetoon kan het eigenlijk niet anders dat de geest van de veel te jong overleden bassist LaFaro ergens rondwaart, wat voelbaar wordt in de vele solo’s die Marc Johnson voor zijn rekening neemt. Net als LaFaro heeft hij het talent zijn bas te laten zingen als geen ander, wat hij in meer dan de helft van de nummers treffend illustreert.
Desondanks doet het een beetje pijn dat het nalatenschap van Bill Evans zo netjes onder handen wordt genomen, alsof de muzikanten vooral geen originele lezing van het gekende repertoire wilden brengen. Bill Evans liet inderdaad alle moderne tendensen aan zich voorbij gaan en maakte gewoon de muziek die hem na aan het hart lag, maar dat wil niet zeggen dat ook een hommage zich slaafs moet onderwerpen aan dat conventionele procedé. In ‘Five’ kleuren de muzikanten eventjes heerlijk buiten de lijntjes, maar briljante passages levert dat ook nu weer niet op. ‘Bill Evans’ is zodoende een charmante, innemende opname van vier geniale muzikanten, die de formule echter niet tot een meesterwerk weten te verzilveren. Voor de fans van standaard post bop, is dit plaatje echter een buitenkans van jewelste. Want Joe Lovano is eens te meer in goeden doen en de mix met Frisells suggestieve akkoorden (zoals in ‘Re: Person I Knew’) werkt bijzonder magisch…
Meer over Paul Motian, Bill Frisell, Joe Lovano, Marc Johnson
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
