'Songs Without Words' van Paul Armfield en zijn begeleidingsgroep The Four Good Reasons is de eerste release van de nieuwe platenmaatschappij A Town Full of Fonzies. Deze firma richt zich uitsluitend op zangers en groepen afkomstig van het Britse eiland Wight. Volgens de initiatiefnemers van A Town Full of Fonzies kent Wight een erg levendige muziekscene die dringend meer aandacht verdient bij het grote publiek. Een nieuwe platenmaatschappij dus, maar een echt nieuw geluid lijkt er (althans voorlopig) niet van Wight te komen. De songs van Paul Armfield zijn immers stevig geworteld in de klassieke singer-songwritertraditie.
De meeste nummers op 'Songs Without Words' zijn langzame, ingetogen ballads, gedragen door Armfields zachte stem. Enkel op het bluesy 'The Return' probeert hij iets ruiger uit de hoek te komen, maar dat gaat hem duidelijk minder goed af dan de intimistische vertolkingen van songs als 'End of Time' of 'Emily'. Doorheen de cd is de instrumentatie erg sober, maar allerminst eenzijdig. Veel singer-songwriters hebben de neiging zich te sterk vast te klampen aan hun akoestische gitaar, waardoor hun cd's als geheel weinig gevarieerd klinken. Dit is niet zo bij Armfield: omdat hij geen gitaar maar contrabas speelt, is hij als het ware verplicht alle ruimte te geven aan zijn groepsleden. The Four Good Reasons maken gebruik van een rijk instrumentenpalet (met o.a. gitaren, piano, drums, strijkers, hammondorgel, accordeon, vibrafoon, mondharmonica, banjo en mandoline) waarmee ze elke song op een andere manier muzikaal inkleuren. Zo klinkt het aanstekelijke 'Trigonometry' bijvoorbeeld als een vrolijke countryballad, terwijl het nummer 'Song Without Words' zich laat omschrijven als een ondefinieerbare (maar zeer geslaagde) mengeling van folk, flamenco, chanson en Oost-Europese muziek. Enkel de kitscherige strijkers op 'Vapour Trails' zijn misschien iets minder geslaagd, maar dat is detailkritiek.
Op tekstueel vlak is Armfield niet te beschroomd om het over Grote Emoties te hebben, zonder melig of cynisch over te komen. Zo klinkt het op 'End of Time': "Time is not eternal, it falters to an end / Blind-fold and backwards, to where it all begins / Be reassured, it all comes to an end / Death is your friend". De cover van Jacques Brels 'Pourquoi Faut-Il Que Les Hommes S'Ennuient?', een nummer over de eenzaamheid van het menselijke bestaan, is zelfs superieur aan de originele versie. Niet alleen is Armfields vertaling (getiteld 'Why Should It Be That a Man Gets Bored?') erg sterk, ook het arrangement is uitstekend. Terwijl Brel zich in zijn versie (uit 1963) slechts laat begeleiden door één akoestische gitaar, voegen Armfield en zijn groep er in hun versie een tweede gitaar en een piano aan toe, waardoor de song er duidelijk sterker op wordt.
'Songs Without Words' is een aangename cd, maar als Armfield werkelijk een stevige reputatie buiten Wight wil opbouwen, zal hij het toch moeten aandurven iets meer artistieke risico's te nemen. Het talent en de bezieling zijn er; Armfield moet alleen nog een echt "eigen geluid" zien te ontwikkelen om boven de grijze massa uit te steken.
Meer over Paul Armfield and The Four Good Reasons
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
