Belgische jazzpianisten staan de laatste jaren wat in de schaduw van Jef Neve, die met zijn populariteit alle publieke aandacht naar zich toezuigt. Nochtans kent België naast de Turnhoutenaar nog een groot aantal andere interessante pianisten zoals Michel Herr, Nathalie Loriers, Erik Vermeulen, Kris Defoort, Ewout Pierreux en Michel Bisceglia. Ook de 29-jarige Pascal Mohy wordt steeds vaker in dat rijtje geplaatst sinds hij in 2007 de Django d'Or voor Jong Talent in ontvangst mocht nemen. Met 'Automne 08' waagt hij zich voor het eerst aan een album onder eigen naam. De cd klinkt weliswaar erg traditioneel, maar scheert inhoudelijk soms hoge toppen.
Pascal Mohy geeft zijn debuut vorm via de klassieke trioformule, met bassist Sal La Rocca en de Nederlandse drummer Joost Van Schaik als handlangers. De twee strijdmakkers van de pianist hebben al vele waters doorzwommen. Sal La Rocca is de oudste en meest ervaren van het gezelschap en werkte in zijn decennialange carrière met grootheden als Mal Waldron, Lee Konitz, Toots Thielemans en Philip Catherine. Joost Van Schaik is in België vooral bekend voor zijn werk met Nathalie Loriers, maar is ook in dienst van Nederlandse toppers als Toon Roos en Benjamin Herman. Het palmares van Mohy oogt wat minder indrukwekkend, maar de pianist maakte de voorbije jaren wel naam met zijn eigen kwartet en als begeleider van de jonge jazzdiva Melanie De Biasio. Als tiener werd hij gebeten door de jazzmicrobe, maar dat belette hem niet zich ook te vervolmaken als klassiek pianist. Hij is technisch dan ook goed onderlegd en beschikt over een verfijnd toucher wat prachtig wordt gedemonstreerd in de afsluitende maten van 'Ruby My Dear'. Monks klassieker wordt in de handen van Mohy zowaar omgetoverd tot een lieflijk slaapliedje.
Op het programma staan naast enkele standards ook eigen composities van Mohy. Alle tracks (tien in totaal) klokken consequent af rond de vier of vijf minuten. Een beproefd pianojazz-recept met andere woorden, waardoor het Pascal Mohy Trio zich genoodzaakt ziet het verschil te maken met de concrete muzikale invulling. Daar slaagt de groep aardig in. Vooral de boeiende ritmische figuren van het duo La Rocca-Van Schaik blijken van onschatbare waarde te zijn. De twee dagen elkaar voortdurend uit door metrisch tegendraads te spelen, onverwachts te stoppen of plots te kiezen voor een scherpe bocht. De door Mohy geschreven stukken verdienen zeker ook vermelding. In de traditionele swinger 'Jojo' staan zowel de groepsprestatie als de individuele kwaliteiten in de schijnwerpers terwijl de trage mars van '6.4.2' vooral drijft op de breedsprakige melancholie die uit de piano gutst. Het donkere 'La Polka' heeft met zijn snelle en stijve loopjes in eerste instantie dan weer vooral klassieke invloeden. Maar ook hier komt de weemoed al snel tevoorschijn dankzij het trage tempo en een lang uitweidende Mohy, die hier qua muzikaal zeggenschap niet moet onderdoen voor zijn gereputeerde collega-pianisten.
Pascal Mohy is zonder twijfel een grote belofte voor de Belgische jazz en profileert zich met zijn debuut als een interessante vertegenwoordiger van de jazztraditie. Hij laat zijn talent echter geduldig (en verstandig) rijpen in het gezelschap van enkele geroutineerde musici waardoor 'Automne 08' waarschijnlijk nog maar het begin is van een mooi verhaal.
Meer over Pascal Mohy Trio
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
