Het verhaal van Parov Stelar is inmiddels uitgegroeid tot een stevige muzikale zoektocht. De Oostenrijkse producer die zich vreemd genoeg een Russische artiestennaam heeft aangemeten, heeft na een goede tien jaar en zeven releases de wereld verblijd met zogenaamde “swing house”, het genre waar hij voortrekker van werd. Ondertussen laat hij zich op podium ook al ettelijke jaren begeleiden met een heuse Parov Stelar Band, een vijfkoppig gezelschap dat de jaren ’50 ballroomaccenten in zijn muziek gestalte geeft. Het nieuwe album ‘The Princess’ bestaat uit twee schijfjes, het eerste biedt onversneden elektropop en het tweede richt zich meer op swinghouse met een stevige livetouch.
Parov Stelar ziet de dingen dus best groot. En dat mag ook wel, want hoewel de jazzy triphop die het eerste plaatje bevat wat gepasseerd lijkt – het hoogtepunt van het genre is inmiddels een decennium gepasseerd – zorgt de Oostenrijker wel voor veel gevoel en emotie in zijn liedjes. De man blijkt immers een begenadigd pianospeler en kent als componist zijn metier om mooie arrangementen uit te bouwen. Zo snijdt het door een donker cellothema aangevoerde, filmische ‘You Got Me There’ mooi door de ziel. Fijne klavierakkoorden en verheven vrouwenkreten zorgen voor een aardig stukje melancholie. In opvolger ‘Dust in the Summer Rain’ pakt de producer het iets optimistischer aan met leidende dansbeats, lounge keyboardtonen en volle soulzang van vaste gaste Lilja Bloom. Op die manier worden mooie bruggen tussen elektronica en instrumentale partijen gebouwd.
Wat vooral opvalt, is dat elk van de vijftien songs op de eerste schijf mooi afgewerkt is. Er zit geen geluidje teveel aan. Helaas blijkt de keuze van ingrediënten soms wat eenvoudig en voorspelbaar. Twee vrouwen die op een zomers pianomotiefje “I want to touch you and feel love in other dimensions” hijgen, doet nogal sterk aan flikkerende kermisattracties denken.
De tweede cd graaft in verleden, heden en toekomst en is meer gericht op de dansvloer. Het gaat hier om een volledig ander concept, waarbij Parov Stelar te leen gaat bij bigband- en jazzmuziek uit de jaren ’50 en ouder. Daaronder wordt een moderne housebeat verzonnen, wat een grappige uitkomst geeft. De ene keer neigt dat meer naar moderne house met funkgrooves en wat koperblazeraccenten (‘The Phantom – 1930’s Version’), maar meestal gaat het echt om vintage fiftieshouse, zoals de burlesque opener ‘Jimmy’s Gang’ bewijst. Spijtig genoeg is deze formule vrij mager. Zowel de pompende drive die de (live ingespeelde) oude klankfragmenten voortdrijft als het aantal bpm’s is vrij uniform, waardoor elk van de twaalf songs wat op zijn broertjes lijkt.
Het lijkt wel of Parov Stelar met ‘The Princess’ het beste van twee werelden wil snoepen. Spijtig genoeg gebeurt dat niet helemaal met de volle overtuiging. Het album bevat meer dan twee handen vol goede nummers, maar bevat niet echt een verhaallijn. Bovendien is achtentwintig dancesongs in dit geval echt van het goede wat te veel.
