Op dit tweede deel in de Out Trios-reeks worden de gitaar- en elektronicaklanken van Jeff Parker (Tortoise) en Kevin Drumm (Jim O'Rourke, Ken Vandermark) vermengd met de percussie en de autoharp (een instrument waarbij de snaren in een doos gespannen worden) van Michael Zerang (Ken Vandermark, Hamid Drake). Het resultaat heeft weinig met de jazz- of postrockachtergronden van de heren te maken, maar levert een eerder noisy schijfje af. Hierbij dient wel meteen gezegd te worden dat het hoegenaamd niet agressief klinkt. Door het zorgvuldig doseren van het elektronisch gezoem en gekraak, krioelend gitaargefriemel en percussie allerhande bewaart het drietal de (redelijke) toegankelijkheid.
Hoewel opener 'Lacerate' meer dan een kwartier duurt en permanent op- en afbouwt, zorgen de wisselende kleuren voor een fraai evoluerend en ook makkelijk te volgen klankbeeld. De opeenstapeling van verschillende laagjes elektronisch gekraak waarmee het stuk begint, loopt uit op glitchelektronica waarbij de boel ontregeld lijkt te raken. De combinatie van bescheiden gitaargefriemel en percussie dat er op volgt draait later bij naar een metaalachtiger geluid waarin ook snaarklanken verwerkt zitten. Geleidelijk aan gaan zich meer geluiden integreren, waaronder zelfs even Afrikaans aandoende tromritmes. Het geheel wordt zo merkelijk nerveuzer zonder dat er daarom onsamenhangende klanken samen gekwakt zouden worden. Naar het einde toe dunt de textuur uit tot kleine, metaalachtige geluidjes als schilfers van percussie, gitaar en elektronica.
Dat de andere tracks een beetje tot veel korter zijn, betekent hier dat er minder expliciete variatie in zit. Daartoe is, door de kortere duur, ook minder noodzaak. Toch zijn deze nummers geen doorslagjes van elkaar. 'Onslaught' klinkt als een noisejam waarbij de versterkers op 25% gezet werden om de buren niet wakker te maken: een opmerkelijke gewaarwording. Dit belet niet dat de verschillende kleuren gezoem en geraas mooi uitkomen naast de druk pingelende en later zelfs even freakende elektrische gitaar en vooral het niet aflatende percussiegeratel. Zo druk als 'Onslaught' klinkt, zo economisch is 'Miss Big Meen'. Het begin van bellen en een gong lijkt een ritueel aan te kondigen. De later opduikende en lang uitklinkende gitaarakkoorden slagen er in de heersende spanning te bewaren. Wanneer het geluid dan vol gespeeld wordt met zachte cimbaalklanken ontstaat zelfs even een bedwelmend sfeertje.
Deze cd barst niet van de grote onderlinge communicatie, maar klinkt uitnodigend door het zachtere geluid en de verzorgde productie. Voor de fans van het hardere improvisatiewerk zal dit mogelijk net iets te proper zijn, maar gevoel voor kleur en opbouw kan dit trio niet ontzegd worden.
Meer over Parker / Drumm / Zerang
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
