Het Britse metalen instituut van de donkere weemoed genaamd Paradise Lost bestaat maar liefst vijfentwintig jaar. Uiteraard kan zoiets niet onopgemerkt voorbij gaan, vandaar dat er nu een album uitgebracht wordt waar – naast een enkel nieuw nummer – een hoop obscure dan wel afwijkende nummers op staan. Het is dan ook geen verrassing dat dit schijfje een echt hebbeding is voor de fans en duidelijk minder toegespitst is op mensen die de band niet zo goed kennen of slechts halvelings volgen.
Het goede nieuws: de openingstrack en gloednieuw nummer 'Loneliness Remains' is een knaller van formaat. Paradise Lost heeft ondertussen een tijdje de vorm van vroeger te pakken en kiest resoluut voor melancholie, een gevoel waar de heren een patent op hebben. De meanderende melodielijnen van gitarist Greg Mackintosh slepen eenieder weer mee naar een druilerige wandeling in het park vlak nadat de wederhelft gaan lopen is met de beste vriend. Ook de Spear of Destiny-cover 'Never Take Me Alive' werkt vrij goed en sluit behoorlijk aan op de rest van het materiaal.
De afwijkende nummers zijn vaak de minst geslaagde. Zo hebben zowel 'Last Regret' als 'Faith Divides Us, Death Unites Us' een mix gekregen waarbij de muziek vervangen werd door een klassiek orkest. Het voelt alleszins erg vreemd aan en de nieuwe versies weten niet te overtuigen. Het klassieke gedoe wringt een beetje tegen en eigenlijk had er ook niets moeten veranderd worden aan die sterke songs. Het is een leuk experimentje, maar niet meer dan dat.
Veruit het minste van deze verzameling is de cover van 'Missing', origineel van Everything But the Girl. Nu kan Paradise Lost wel goede covers ineen boksen (hun 'Smalltown Boy' is immers bijzonder geslaagd) maar hier ontbreekt werkelijk alle fut en er is te weinig afgeweken van het origineel om iets fris mee te doen. Voor het overige bevat dit album nog een paar B-kantjes die best oké zijn, maar zelden meer dan dat. In dit geval is het duidelijk waarom het B-kantjes zijn.
Er wordt gelukkig afgesloten in stijl met nieuwe en bijgewerkte versies van zowel 'Gothic' en 'Our Saviour', twee krakers van formaat die nu nog net dat beetje meer beuken. Toegegeven, de charme van het origineel bij 'Gothic' is moeilijk te overtreffen, maar de bijgewerkte sound doet het nummer deugd.
Het mag duidelijk zijn: 'Tragic Illusion 25' is louter en alleen iets voor de fans van Paradise Lost, en zeker zij die alles in huis willen hebben van hun goden. Veel van de songs hier zijn echter nogal wisselvallig en of het de moeite loont om alleen voor de viertal uitschieters de volle pot te betalen, blijft zeer de vraag. Mensen die niet vertrouwd zijn met deze Britten doen er beter aan om een album als 'Draconian Times' of 'Faith Divides Us, Death Unites Us' in huis te halen.
