Er is al veel inkt gevloeid over het feit dat de Britten van Paradise Lost teruggekeerd zijn naar hun roots, na een behoorlijk lange en tumultueuze experimentele periode. Dat is zeker en vast waar, al wisten deze heren steevast veel betere songs te pennen dan de concurrentie, zelfs met hun new wave-achtige plaat 'Host'. Maar het leidt geen twijfel dat vorig album 'Faith Divides Us, Death Unites Us' een loeier van formaat was, eentje waar de melancholie van weleer opnieuw gekoppeld werd aan de zware gitaarriffs en de huilende melodielijnen. 'Tragic Idol' zet die trend naadloos verder en is opnieuw een album dat in al zijn tristesse en melancholie sublieme schoonheid bevat.
De spaarzame keyboards werden helemaal afgezworen: het volledige schijfje staat in het teken van meester gitaar. Dat is niet zo verwonderlijk, aangezien meesterbrein Greg Mackintosh al sinds jaar en dag bekend staat om het wonderlijk verweven van kopstootpatronen met aangrijpende soli en melancholieke, zweverige tonen en loopjes. Ook de rauwere zang van Nick Holmes is sinds een tijdje terug van weggeweest en ook al haalt hij de rollende grunt van lang geleden niet meer, het is al sinds hun tweeluik 'Icon' en 'Draconian Times' geleden dat hij nog zo vlot met een rasp zong.
Het zou uiteraard onzin zijn te beweren dat 'Tragic Idol' enkel een heropwaardering van hun nalatenschap is, want het valt niet te ontkennen dat de band door de jaren heen enorm groeide als compositorisch collectief. Dat maakt dan ook dat de opbouw van elk nummer tot in de puntjes sterk zit. Zo zijn er de doomriffs van opener 'Solitary One' die als een sloophamer binnendenderen, compleet met een vertwijfeld schreeuwende Holmes. Na 'Crucify' is het wel duidelijk dat de man nog nooit zo melancholisch klonk. Het mag trouwens ook gezegd worden dat ondanks het meeslepende en ontegensprekelijk trieste karakter van de muziek, er geregeld stevig doorgemept wordt. Wanneer dan ook de laatste tonen van het behoorlijk ironisch getitelde 'The Glorious End' wegsterven, is het klaar als een klontje dat Paradise Lost opnieuw een absoluut meesterwerk op de wereld heeft losgelaten.
Niet alleen oude fans gaan 'Tragic Idol' moeiteloos in hun hart sluiten, ook de nieuwere lichting kan niet ontsnappen aan de typische Paradise Lost-toetsen. De hoogdagen van melancholie zijn alweer aangebroken en met dit album in de cd-speler mag de wijn geopend, de kaarsen aangestoken en het genot een aanvang nemen.
