In 2002 neemt pApAs fritAs, begonnen als een Amerikaans indie universiteitsbandje, na 2 jaar stilte de muzikale draad weer op. Het trio heeft dan in zijn 10-jarige evolutie een grillig maar boeiend verhaal beleefd dat zomaar niet vergeten mag worden. Dat is een goede reden voor de Belgische platenfirma 62tv om met een dubbele cd op de proppen te komen met 8 representatieve en 9 nooit uitgebrachte nummers en 3 extra videoclips. Dat geeft alvast een mooi historisch overzicht dat zich spreidt over de 3 verschenen pApAs fritAs platen.
Met frisse en afwisselende poprock bestookt dit opgewekte trio op deze verzamelaar een dik uur lang de luisteraar. Wat aanvankelijk opvalt, is het vlotte aspect van deze muziek, vertolkt door een snelle drum en los aangeslagen en afgedempte gitaarakkoorden. Nummers als 'Lame to Be' klinken daardoor als een soort van lo-fi punkrock. Er wordt veelal gelet op een zomers, vrolijk en relax bandgeluid dat in al zijn eenvoud blijft sieren. Hoewel aanvankelijk gebaseerd op fijne combinaties van bas, gitaar en drum sluipen geleidelijk aan ook meer en meer keyboards in deze plaat. Verder lijkt de overtollige energie wat uit te doven al naargelang de plaat evolueert en blijken pApAs FritAs ten langen leste rustigere indie-, surf- en zelfs songwriterklonen geworden te zijn. De afwisselende, jonge stemmen waarmee frontman Tony Goddess en bassist Keith Gendel de verschillende nummers inkleuren, geven de muziek een extra leuke dimensie. Ook drummer Shivika Asthara springt af en toe vocaal bij en zorgt met wat eenvoudige achtergrondklanken voor een leuk, vullend geluid. Het broze 'Say Goodbye' mag ze zelfs helemaal vocaal inkleuren en zorgt even voor een emotioneel rustpunt in 'Pop Has Freed Us'.
Verder schijnt echter een stevige dosis gezonde hippiehumor in deze plaat door. Het kan daarom niet verbazen dat er ook een Fleedwood Mac cover is opgenomen ('Book of Love') die overigens feilloos aan het bandgeluid wordt aangepast. Dat geeft deze fijn afwisselende plaat toch een leuke cohesie. Hoewel deze cd aanvankelijk erg rommelig klinkt en de zang van Tony Goddess al eens een misser durft te maken (zoals in de klaagzang 'High School, Maybe'), bruist deze fraai gekleurde dubbelaar van jeugdigheid. Vanaf de tweede helft van de plaat levert dit met 'Hey Hey You Say', 'Let's Go down to the Town Oasis' en 'Do the Move' zelfs erg fraaie humorpoppareltjes op.
'Pop Has Freed Us' is daardoor een mooi verhaal met een duidelijk evoluerende lijn en een mooi eindresultaat. De extra dvd met videoclips van onder meer het topnummer 'Hey Hey You Say' is daarbij een fijne extra die op deze historie nog een gezicht kleeft ook. Mooi.
Meer over pApAs fritAs
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
