Twee keer Belgisch geweld op deze split-cd, zwartgeblakerd geweld dan nog. De alliantie tussen onheilsbodes Panchrysia en Iconoclasm levert alvast vonken en vuurwerk op waar de gehoornde bijzonder tevreden over mag zijn. Het is al geruime tijd publiek geheim dat beide bands tot de top van de Belgische black metal behoren, ook al heeft een band als Enthroned schijnbaar meer succes. Het bewijst dat talent niet noodzakelijk leidt tot erkenning. Hoe het ook zij, 'The Ultimate Crescendo of Hell' is een plaatje om de vingers bij af te likken.
Panchrysia mag de dans openen met vier songs, waarvan de opener meteen het titelnummer van het album vormt. Dat deze vier heren grote fans zijn van Satyricon blijkt eens te meer: de machinale en kille gitaarpartijen worden vergezeld van puik drumwerk en een lekker raspende schreeuw. Panchrysia klinkt nog steeds behoorlijk smerig en dat kan enkel toegejuicht worden. Nu hun grote voorbeeld een groter gehalte aan groove in de diabolische uitspattingen vermengt zweert Panchrysia meer bij snelheid. 'A Filthy Crusade' of 'Stray Down' zijn ook weer gore lappen etterend vlees. Panchrysia sluit af met een live-uitvoering van 'Angst' uit hun album 'Filthy Parasite'. Het is geen onverdienstelijke track, maar echt nodig was het ook niet.
Iconoclasm tapt uit een iets ander vaatje en gaat eerder de 'old school' richting uit. De band trapt haast constant en behoorlijk genadeloos het gaspedaal in en blaast de concurrentie vrolijk naar huis met hun scheermesscherpe songs. Ook al lijkt het alsof 'Boadicae' rustig begint, al snel wordt het toerental opgevoerd en de vijf songs die Iconoclasm mag afleveren laten een luisteraar platgebombardeerd achter. 'Hellmouth' en 'Of Nothingness' zijn twee rake observaties van pure, kwaadaardige black metal: ratelende drums, krijsende en gillende gitaren en een heerlijk ranzige strot als toegevoegde waarde. Iconoclasm heeft, nog meer dan Panchrysia, te weinig appreciatie gekregen en men mag enkel hopen dat dit euvel dankzij 'The Ultimate Crescendo of Hell' wordt rechtgezet.
Zowel Panchrysia als Iconoclasm bewijzen dat puike black metal niet noodzakelijk uit Scandinavië moet komen, integendeel zelfs. Deze geslaagde split-cd is een rake slag in het aangezicht met een bebloede boksbeugel. Wie vaderlandse black metal op zijn best wil observeren legt hier best het oor te luisteren, maar dient wel op te passen voor de weerhaken.
Meer over Panchrysia / Iconoclasm
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
