Het vaderlandse Panchrysia is al lang geen onbekende meer in de wereld van black metal. Waar de heren in de begindagen allicht nog iets te opzichtig naar Khold en Satyricon hengelden (maar dan wel steeds met puike eigen muziek), dan zijn zij de laatste jaren steeds vuiger, smeriger en duisterder te werk gegaan. Sterk. Ook 'Massa Damnata' laat horen dat de band ondertussen zijn eigen niche heeft gevonden en is ondanks de heldere en goede productie een smerig stukje zwartgeblakerd metaal geworden.
Het genadeloos doormeppen aan driehonderd per uur heeft in de loop van de jaren plaats geruimd voor sfeer, en 'Massa Damnata' heeft dat in pakken. De vaak slepende gitaarlijnen, het puike gebruik van voorzichtige dissonanten of uitwaaierende akkoorden dragen allemaal bij tot een sfeer van verrotting. Bijzonder sterk dat deze heren die kunst ondertussen zo naadloos beheersen. Nochtans mag ook een sporadische solo niet ontbreken, zoals getuigd wordt in 'The Curtain of Darkness and Death', wat met voorsprong het meest melodische nummer van deze schijf is.
Behoorlijk wat lang uitgesponnen songs ook deze keer, maar in die tracks werkt de band als bezeten aan een trance-inducerende sfeer. De repetitieve gitaarlijnen sleuren een luisteraar onverhoeds mee de dieperik in om te wentelen in primordiaal slijm.
Ook een pluim voor de vitriolen stembanden van frontman Zahrim, overigens. Vroeger klonk hij veel scheller en meer cliché, maar tegenwoordig laat hij zijn verrotte stembanden ten volle gal spuwen op een manier die meer dan eens aansluit bij de oerstrot van Mortuus (Marduk/Funeral Mist). Die aanpak geeft het geheel nog eens een extra dosis boosaardigheid bovenop.
Er is natuurlijk meer dan louter boosaardig klinken, en in al zijn grimmigheid blijkt 'Massa Damnata' toch wel erg memorabele songs te herbergen. Opener 'The Praise of Folly' plaveit netjes de weg voor de rest, met een zachte opbouw en een grootse finale; 'Black God' en 'Of Rebel Angels' zijn de nagels door de polsen van de heiland en het titelnummer is een gebalde kopstoot van een song.
Panchrysia doet nog steeds zijn eigen ding, ongevoelig voor trends of verwachtingen, en dat siert hen bovenmatig. 'Massa Damnata' is dan ook zonder twijfel een van de betere black metalschijven die ooit zijn voortgekomen uit de Belgische grond, en op zo'n momenten mag een tikje chauvinisme best de kop opsteken.
