De Marokkaans - Luikse broertjes Hamra zijn al een kleine twintig jaar met muziek bezig. Dat leverde hen ondermeer samenzweringen op met Mad Professor, Black Steel, Macka B, ... Met 'Le Discours' zijn ze al aan hun vierde volwaardige wapenfeit toe: opgenomen in Brussel en Maastricht en gemixt in Marleys Puff Gong studio te Jamaica. Bijdragen zijn deze keer ondermeer van de Nachaydi, Prezident Brown en Sergent Garcia. Over multicultureel gesproken ...
Een culturele mikmak is het in elk geval wel geworden. De 16 tracks op deze plaat zwerven over dancehall naar ragga, van ska tot dub. Ook funk, hiphop en latino komen aan de orde. De Franstalige zang en de Marokkaanse accenten (zowel instrumentaal als vocaal) verbreden nóg meer de horizonten. "Culturen in overvloed", zoals de groepsnaam pleegt te zeggen. Om hun Franstalige roots niet te verloochenen, is er zelfs een nummer van Jacques Brel geleend en op een vlotte dancehall beat gezet. 'Les Coeurs Tendres' is niet meteen een muzikale hoogvlieger, maar dankzij een Spaans gitaartje (dat wel meer op de plaat zijn intrede maakt) en de aangename samenzang is het wel een warmere, meer opgesmukte versie dan het origineel. Dat is overigens ook een gevaar voor Panache Culture: door met zeven vaste muzikanten bezig te zijn, dreigen nummers soms overladen te worden en te druk over te komen. Dat komt live de ambiancefactor wel ten goede, maar maakt 'Le Discours' nogal overweldigend. Het tempo wordt in elk geval hoog gehouden. Daardoor knipoogt de band ook vaak naar de dansschoenen, zonder daarbij echt door te drammen zoals dat bij de meeste ragga het geval is. Neem nu de vrolijke manier waarmee de ordediensten in hun ondergoed gezet worden op 'Policeman', dat wel een stevige rap bevat, maar verder opgefleurd wordt met een lekkere blazerssectie. Zo blijven de verschillende nummers nooit in één straatje steken maar vormen ze een fleurrijke combinatie van verschillende muzikale impressies. Zonder enige moeite verschijnen ragga, souk en dub na mekaar in de aanklacht 'Pax Americana' met Prezident Brown. De strakke productie van de plaat, maakt dat ze af en toe zelfs commercieel overkomt (zoals in de knappe meezinger 'Fais pas le Macho'). Spijtig genoeg wordt in 'Folle de Toi' met een Ennio Morricone sample en zowat de meest misbruikte raggariddim (van Gregory Isaacs) zelfs één keer de grens overschreden. Dit gaat ten koste van de heerlijk zwevende, vocale bijdrage van Nachaydi. Maar laat dit een uitzondering wezen. Een mooie plaats op de reggaefestivals komende zomer lijkt met dit album wel verzekerd.
Panache Culture is zo'n groep die de drive van Franstalige bands weet te koppelen aan vele, multiculturele invloeden zonder daarom de echte reggaevibe uit het oog te verliezen. Daarvan is 'Le Discours' een perfecte weergave. Over heel zijn spanwijdte is dit een evenwichtige en aangename reggaeplaat.
Meer over Panache Culture
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
