De doorsnee muziekluisteraar kan beter even het hout vasthouden bij een release van Mike Pattons Ipecac label. Met bands als Tomahawk, Fantômas of Peeping Tom durfde de inventieve en multigetalenteerde Amerikaan al eens een wat complex, soms zelfs ronduit ontoegankelijk en dissonant parcours af te leggen. Talent trekt talent aan, zo bewezen eerdere releases van ondermeer Zu, Melvins of Isis op dit label. Die laatste gooide drie jaar geleden de handdoek in de ring, maar leden Bryan Clifford Meyer (gitaar), Aaron Harris (drums) en Jeff Caxide (bas) nodigden Deftones-zanger Chino Moreno uit om onder naam Palms een nieuwe identiteit aan te nemen. Wat blijkt? Van de dreigende doomkracht en loodzware, haast sacrale drones die Isis zo memorabel maakten, blijft op dit nieuwe project bitter weinig over.
Zes tracks, op meer tikt dit titelloos plaatje niet af. Zes keer op rij droomt de band weg in een reis tussen prog- en postrock, met veel instrumentale pauzes vol warme gitaarmelodieën. Dat is goed voor een dikke drie kwartier muzikale harmonie en ongedwongenheid. Zowel de zware postmetalstructuren van Isis als de rappende brulstem van Moreno zijn hier stevig afgeremd tot een fantasievol, warm en wijd uitstralend geheel, netjes gebundeld in een plaat met een hoes van een ondergaande zon aan een tropisch strand.
De strakke ritmetandem blijft overeind. Caxide en Harris krijgen zonder loodzware riffs en drones meer ruimte om de aandacht naar zich toe te zuigen. Zo maken ze in aanvanger ‘Future Warrior’ indruk in een tegendraadse 3/4e maat, als voorbode voor een sterke storm met ingetrapte distortion en een vocaal hoog uithalende Moreno. Als een bezwerende mantra met de nodige ruimte voor zwevende partijen, eist dit nummer de eerste acht ingrijpende minuten van deze plaat voor zijn rekening.
In ‘Patagonia’ stuitert het muzikaal geheel wat op een subtiel hobbelend reggaeritme. Daarover cirkelt hoog gitaarspel met veel reverb rond. Met veel teruggetrokken effecten komt deze track erg bevreemdend over. De grote klemtoon ligt echter op ‘Mission Sunset’ en ‘Antarctic Handshake’, elk een kleine tien minuten lang. Die eerste werkt zich op via een kronkelend parcours tot een steeds sterker klankbeeld met voluit daverende bas- en drumpatronen en stevig gierend gitaarwerk. Moreno werkt zich daar hoog boven uit, smekend en getormenteerd. Deze storm sterft uit in dromerige patronen om nadien met dubbele kracht terug toe te slaan.
Afsluiter ‘Antarctic Handshake’ is al even episch, maar gooit het over een totaal andere boeg. Quasi drumloos en in een psychedelische ambientnevel sleept Palms zich doorheen zijn einde. Ritmes zijn heel erg ver weggemixt in het tapijt van lang aangehouden synthesizertonen en komen pas erg laat boven water in dit onwezenlijk, symfonisch klinkend stuk postrock.
Naar de komst van Palms werd uitgekeken als naar een superband. De som der delen wijkt echter zodanig af van de voorgeschiedenis van deze artiesten, dat het beter is daar geen rekening mee te houden. Los daarvan voorziet dit gezelschap een sfeervolle, titelloze plaat met de nodige melodieuze sterkte, die misschien net iets te vaak nalaat echt naar de keel te grijpen.
