Het heeft een eeuwigheid geduurd, maar de eerste plaat van het Zweedse soundscape-popduo Pallers is een feit. De lievelingen van het voortreffelijke Labrador label bleken reeds heer en meester van lichtvoetige, elektronisch onderbouwde liedjes. Met één been in de wereld van melodieuze popsongs en een ander in een futuristisch rijk van digitale zaligheden, gaat dit titelloos album voor tien hemelsmooie snoepjes.
De aandacht rond de heren John Angergard en Henrik Martensson werd een jaartje geleden reeds geprikkeld met de voortreffelijke ep ‘Humdrum’, met als basissong een dromerig geheel waarin de ijl zwevende stem van Angergard en stuiterende ritmes elkaar ontmoeten in een knal van een climax. Als tweede voorbode gaven de heren een maand geleden hun tweede single ‘Come Rain, Come Sunshine’ gratis online te grabbel. Ook hier bleken ijle zang en een mooi gelaagde deken van synthesizersferen grote smaakmakers (al ontbreekt hier de openbaring). Magistraal? Zeker wel.
Een hoge, vrij vlakke stem – het zou bijna flauw kunnen zijn – is telkens met veel reverb en feedback bewerkt zodat een zachtmoedig, licht mysterieus effect ontstaat. Het is juist dat wat Pallers nastreeft: een hoge toegankelijkheids- en aaibaarheidsfactor, in combinatie met een bijna onaardse uitstraling en spitsvondigheid. Zowel gemoedelijke zielen als elektronicafans worden benaderd, maar wie beide is, wordt zonder enige twijfel ingepakt door deze twee heren.
Want met een leuk hobbelende cadans en wat disco-effectjes zou ‘The Kiss’ gerust in brand kunnen vliegen. Maar door de desolate, glijdende zang en de typerende hoeveelheid nevelige echo’s en sfeerlagen, zweeft dit nummer toch weer een heel eind weg. Langzaam maar zeker treedt het ritme naar voren met hihats, handengeklap en zelf een voorzichtige basbeat. IJle violen worden warme, meanderende gitaren en het heerlijk rondtollende nummer krijgt langzaam maar zeker meer voet aan grond.
Het hoogst melancholische ‘Wired’ vertrekt in een al even kosmisch klankspectrum maar krijgt met een tikkend minimal ritme en een diepe bas een dubby accentje waardoor dit hemelsmooie nummer haast smeekt om geremixt te worden door een goed dubstepproducer.
Het zou haast een perfecte droomwereld kunnen zijn waar deze plaat zich in afspeelt. Dankzij aangrijpende emoties, hemelse sferen en eindeloos uitdagende details is de verslavingsfactor in elk geval groot. En toch heeft Pallers ruimte gelaten voor verbetering. Want op de voorlaatste track komt zangeres Elise Zalbo plots nogal pijnlijk de rust en orde van het album verstoren. Prominente dancebeats en zwevende trance-accenten zorgen voor een te harde confrontatie die de luisteraar weer naar de aarde toe zuigt en met een groot vraagteken opzadelt. Waarom dit nummer er nu tussen moest en niet naar de achterkant van een single is verdwenen, is niet duidelijk. Een afsluitende pianoballade bedaart enigszins de gemoederen, maar het is toch duidelijk dat Pallers zo’n zijstap geen tweede keer moet zetten.
