Wanneer Pain of Salvation weer eens een nieuwe cd uitbrengt is er eigenlijk maar één zekerheid: u zal verrast worden. De Zweedse progformatie rond zanger-bassist-gitarist Daniel Gildenlöw vindt haar muziek op elke plaat heruit. De groep ontstond in 1991, maar de echte doorbraak kwam pas zeven jaar later met 'One Hour by the Concrete Lake', een parel van een album en een essential binnen de progressieve metal. 'Scarsick' is na het hyperconceptuele 'Be' weer iets compleet anders geworden dan de vorige plaat.
De eerste twee nummers vallen eerder negatief op: de eenzijdig riffs, de gerapte tekst - afgewisseld met nogal simplistische melodieën - en de goedkope effectjes lijken wel rechtstreeks van een oud Limp Bizkit-album geplukt. Waar zijn de wispelturige maat- en tempowisselingen, de intelligente teksten, de complexe solo's van het vroegere Pain of Salvation gebleven? Even lijkt het of Gildenlöw en co ze ingeruild hebben voor een met "fucks" overladen demonstratie van platte nu-metal. Gelukkig is dat alles van korte duur en kantelt de muziek na de wat slappe opening langzaam maar zeker richting een meer progressieve koers. Op het rustige 'Cribcaged' trekt de groep van leer tegen het kapitalisme en de westerse maatschappij. Het nummer zet daarmee de toon voor de volgende twee, die onder hun opvallend catchy oppervlak een messcherpe maatschappijkritiek verbergen. 'America' doet zowaar denken aan 'Kids in America' van Kim Wilde, maar dan als een anti-versie met een ferme hoek af. Het contrast tussen het refrein - dat nog het best als 'licht entertainment' kan omschreven worden - en de vlijmscherpe strofes daartussen - met een loodzware distortion en een hoekige 7/8-maat - is van een wel zeer zwartgallig sarcasme. Bij 'Disco Queen' zit de inventiviteit meer in het nummer zelf verwerkt. Het is schandalig dansbaar voor een metalgroep, maar de opgeklopte discokleuren zijn vakkundig vermengd tot tientallen verschillende schakeringen van zwart, die onderling nog veel gevarieerder blijken te zijn dan het origineel.
'Kingdom of Loss', het eerste nummer van de 'b-kant', leunt dichter aan bij het oude Pain of Salvation, zij het eerder bij de kalmere, tragere zijde. Ook hier regent het maatschappijkritiek: dit keer moet de onverschilligheid van de nieuwskijker eraan geloven. Bovendien zijn de solo's terug, zij het in beperkte mate. De in het begin moeilijk te plaatsen riff van 'Mrs Modern Mother Mary' groeit uit tot een bijna fusion-achtige song met zwoele synths in de achtergrond en een rollende, botsende drum.
Ook in de verdere nummers kiest Pain of Salvation eerder voor veelzijdige subtiliteit dan voor snelheid. Ze proberen het muzikale materiaal in elk nummer zo veel mogelijk uit te werken en zoeken alle mogelijke variaties en aanvullingen tot de hele boodschap is overgebracht. De paar mindere tracks die op 'Scarsick' staan, lijken op de één of andere manier toch ook in het grotere geheel te passen en worden daarenboven genoeg gecompenseerd door de kwaliteit van de andere.
Meer over Pain of Salvation
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
