Er zijn zo van die momenten dat een mens beseft dat er gelukkig nog bands zijn die weten waar ze mee bezig zijn. Pagan's Mind uit het frisse Noorwegen is zo'n band. Dit vijftal heeft niets te maken met de golf aan black en death metalcombo's die onze contreien bereiken maar gaat voor de intelligente bombast en de nodige technische hoogstandjes. Als er al een band is waar Pagan's Mind mee zou kunnen vergeleken worden dan moet dat het Amerikaanse Dream Theater wel zijn. Beide bands hebben immers een voorliefde voor liedjes die blijven hangen maar tegelijk ook tjokvol muzikaal vernuft zitten en laag na laag aan klanken op elkaar stapelen. Net als hun Amerikaanse tegenpolen is ook Pagan's Mind een echte aanrader.
In tegenstelling tot sommige zogeheten progressieve metalbands die er een fiks eind op los spelen zonder enige richting, weet Pagan's Mind heel goed waar begin, midden en einde van een song zit. Soms zijn er een aantal heel leuke zijsprongetjes nodig om tot dat doel te raken, maar ze komen er telkens weer. Lange nummers worden evenmin geschuwd en verschillende tracks op dit album overschrijden makkelijk de zeven minuten. Nochtans worden deze langere nummers nergens langdradig of saai. Nummers als 'The Celestine Prophecy' of 'Resurrection: Back in Time' bevatten al de elementen die Pagan's Mind zo onweerstaanbaar maakt. Boven een elegante ritmesectie mag gitarist Jörn Viggo Lofstad de nodige gietijzeren gitaarlijnen hameren, met passende melodieën en harmonieën om het geheel meer volume, meer 'body' te geven. Maar de hoofdrol op dit album is weggelegd voor toetsenist Ronny Tegner. Hij is niet alleen alomtegenwoordig, hij tovert mooie klanktapijten uit zijn instrument die nergens aanvoelen als vulling maar steevast het geheel in een warm bad van synths en keys onderdompelen. Hij is ook degene die de bombast verzorgt. Regelmatig gaat hij met gitarist Jörn in duel en dat levert meer dan eens vuurwerk op. De emotievolle, zij het soms een beetje aan de hoge kant klinkende stem van Nils Rue is een evenknie van zijn Amerikaanse collega James LaBrie (Dream Theater). Beiden klinken soms nogal hoog en zweverig, maar weten zich ook telkens in allerlei bochten te wringen zodat zij netjes op hun pootjes vallen. Hier dient de stem dan ook meer als een extra instrument dan als louter inkleuring.
Pagan's Mind weet met 'Enigmatic Calling' opnieuw meer dan te overtuigen. Hun nummers zijn aangrijpend en meeslepend maar bieden ook veel interessants voor de eerder technisch ingestelde muziekliefhebbers door het gelaagde en vooruitstrevende karakter. Er wordt doorlopend op een hoog niveau gemusiceerd en 'Enigmatic Calling' is voorbij zonder dat het opvalt. Wat natuurlijk meer ruimte laat om de repeattoets eens in te drukken.
Meer over Pagan's Mind
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
