'P.V.T.V.' staat voor de initialen van Pierre Vervloesem en Teun Verbruggen, de twee muzikanten achter dit project. Vervloesem verwierf faam als die prettig gestoorde gitarist van het briljante avantgardejazzcombo X-legged Sally en bracht ook enkele geslaagde soloalbums uit. Teun Verbruggen is een jazzdrummer die onder meer deel uitmaakt van Flat Earth Society, zijn eigen kwartet leidt en graag buiten de jazzconventies opereert. Zo werkt hij vaak samen met Mauro Pawlowski (Othin Spake, Höôr).
Voor dit project improviseerde Verbruggen enkele uren in de studio, nam Vervloesem de opnames ervan mee naar huis en construeerde hij in enkele dagen deze dertien tracks. Daarbij goot Vervloesem de ingespeelde drumpartijen in loops en plakte hij er allerlei elektronische percussieklanken, bliepjes, klikjes en samples bovenop. Uiteraard voorzag deze gitaarvirtuoos de tracks ook van zijn typische hoekige gitaarsolo's en speelt hij hier en daar ook baspartijen in. Vervloesem is iemand die ook als producer actief is en het is dan ook niet verwonderlijk dat het geheel behoorlijk uitgebalanceerd klinkt. '40bis' toont alvast hoe het moet: de percussie wordt mooi opgebouwd tot een complex ritmepatroon en wordt vergezeld van een groovende, funky baslijn en inventieve gitaarerupties. Ook '120' is een voltreffer. De ritmesectie doet denken aan gamelanpercussie en samen met de ijle, zweverige gitaarklanken zorgt dat voor een broeierige sfeer. Helaas zijn niet alle tracks even geslaagd. In zijn knutselvlijt lijkt het alsof Vervloesem soms is voorbijgegaan aan het feit dat een track op een of andere manier moet beklijven. Ritmisch zit het allemaal wel snor, maar het ontbreekt enkele tracks aan richting. Zo leidt de enkel met een infantiel bliepjespatroon behangen percussie in '130' nergens heen. 'Go' wordt dan weer geplaagd door nogal goedkope geluidseffecten en weet ook nergens echt te boeien. Enkele andere nummers lijken dan weer vastgeklemd te zitten in een te strak keurslijf van geloopte ritmes. Zo kondigt '65bis' zich groots aan door het gebruik van dreigende blazer- en strijkersamples, maar stopt de track wat verder zonder een climax te zijn gepasseerd.
De nummers op 'Wing-chester' storen zelden, maar glijden te vaak onopgemerkt voorbij. Daardoor heeft het album iets van een gemiste kans, zeker omdat het hier een samenwerking tussen twee fantastische muzikanten betreft.
Meer over P.V.T.V.
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
