De samenwerking tussen multi-instrumentalist Christophe Monniot en toetsenist Emil Spányi gaat terug tot de jaren '90. Ze ontmoetten elkaar sporadisch en namen tijdens het nieuwe millennium een aantal cd's samen op. In 2009 volgde een triomfantelijk onthaald optreden op Jazzdoor Strasbourg en kort daarvoor had het duo drummer Joe Quitzke opgenomen voor een trio-sessie. Voor het jongste album, met de bevreemdende titel 'This is C'est la vie', kwam ook Lukács Miklós meespelen. Deze jonge cymbalon-speler wordt sterk gehypet in Hongarije, vooral in jazzkringen. Het was dan ook slechts een kwestie van tijd vooraleer het belangrijkste jazzlabel in dat land, BMC Records, hem zou inpassen in een van hun nieuwe projecten.
De combinatie met het eigenzinnige geluid van Monniot en Spányi werkt heel goed. In een conventionele context kan men een dergelijke instrumentie moeilijk inpassen, maar met de waanzinnige improvisaties van Monniot of de synthesizes-uitbarstingen van Spányi krijgt de luisteraar een fascinerend mengsel. Schitterend is dat dit kwartet zich niets aantrekt van jazzclichés en simpelweg speelt waar het zin in heeft. Joe Quizke durft de ritmes op losse schroeven te plaatsen en ook Lukács Miklós omzeilt de meest evidente keuzes. Het totaalgeluid van 'This is C'est la vie' is bijgevolg een onnavolgbare stroom van ideeën, die de muzikanten zonder veel bravoure te grabbel gooien.
Hoe interessant de afzonderlijke nummers ook zijn, jammer is dat een consistente stroom ontbreekt. Een strak geheel vormt deze plaat eigenlijk niet en men voelt dat de hier verzamelde nummers een lukrake verzameling ideeën zijn. Dat no nonsense-gevoel schept een vrolijke context waarin het kwartet heel subtiel wat meer zwaarwichtige composities inbedt. De ballades laten ze bovendien graag ontsporen, terwijl schijnbaar heftige tracks ook een zachte kant hebben. De extremen zijn zowat het enige waar dit kwartet in geïnteresseerd is en de gebruikelijke vertrekpunten worden met gevoel voor ironie drie keer overpeinsd vooraleer ze werkelijk gespeeld worden.
Doorsnee liefhebbers van jazz zullen met Ozone en Lukács Miklós dus een combinatie ontdekken die heel verwarrend werkt. Hun muziek is aantrekkelijk, origineel en meeslepend, maar na ettelijke keren kan men helaas nog steeds geen rode draad ontdekken.
