Wanneer er bij Ozomatli over latin en hiphop gesproken wordt, dan gaat dat over meer dan wat percussie en een occasionele beat. Wat deze band uit Los Angeles nu al voor drie cd's op rij geloofwaardig maakt, is dat alles ten voeten uit mag doorklinken: complexe slagwerkritmes, live blazers, niet mis te verstane scratches en raps. Het geheel wordt nog rijker met snuifjes ska, funk, rock en Oosterse klanken. Door telkens een ander element te beklemtonen krijgen alle tracks een eigen profiel, waardoor eenheidsworst en klankbrij vermeden worden.
Zo mag de latinkant variëren van ongegeneerd poppy tot zelfs weemoedig R&B-achtig tot verzuipend in een springambiance. '(Who Discovered) America?' laat een voorzichtig ronkend gitaargeluid à la Carlos Santana horen, terwijl 'Déjame en Paz' grossiert in feestska, aangevuld met opruiende scratches van gast-dj en voormalig Ozomatli-lid Cut Chemist. In 'Who's to Blame' maakt een ander ex-bandlid zijn opwachting: rapper Chali 2na (Jurassic 5). Diens donker en laag stemgeluid past perfect bij de sobere achtergrond van tabla's, melodica en handgeklap. Op andere hiphoptracks nemen vaste mc's Jabu en Justin Porée de honneurs waar en wordt de hiphop de Cubaanse kant op gedreven ofwel resoluut in het gezicht van de luisteraar geslingerd. Met name 'Saturday Night' is niet te stoppen door de rokende riff van blazers en smorende gitaar. Wanneer nog een opmerkelijke gast wordt geïnviteerd, meerbepaald de bekende latin/jazz pianist Eddie Palmieri, voorziet die het funky 'Nadie te Tira' van een jazzy randje. Dat het ook nostalgisch mag, laat het meesterlijke 'Te Estoy Buscando' horen. Drijvend op een oude (of oud klinkende) tangosample wordt een fraai spel met de Zuid-Amerikaanse cliché's gespeeld, inclusief meerstemmige zang.
Hier houdt het stoeien met tradities en cliché's niet op, zeker niet wanneer Ozomatli de (live) strijkers van The Forte Music City of Prague Orchestra engageert. Waar menige groep zich reeds danig verslikt heeft in violen wordt het resultaat bij Ozomatli echter bijzonder fraai en voor wie over een gezonde dosis relativeringsvermogen beschikt zelfs heerlijk amusant. Bij het openingsnummer 'Believe' versterken de strijkers de Midden Oosten-sfeer die mee gedragen wordt door de tablabeat, sitarklanken, Oosterse blazers en een sample van de Pakistaanse zanger Nusrat FatehAli Khan. Terwijl dit een wereldhit in wording is, wordt voor de strijkers van het laatste nummer op de cd juist een heel andere kaart getrokken. Kamerbreed uitgesmeerd, in een wiegend ritme en zelfs voorzien van buisklokken drenken ze het quasi zeemzoeterige 'Cuando Canto' in een 'haal die aanstekers maar boven' sfeer die het midden houdt tussen een kerstsingle en een oud songfestivalnummer.
Voor de één zal dit er mijlenver over zijn, voor de ander een reden om idioot te zitten grijnzen. Voor wie tot de laatste groep behoort zal 'Street Signs' kloppen als een bus: zowel wat betreft de strakke ritmiek binnen de nummers als qua opbouw van de hele cd met die toch wel merkwaardige apotheose.
Meer over Ozomatli
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
