Op zijn tweede cd levert elektronica Belg Tim Wijnants 8 tracks met als extra een 38 minuten durende registratie van zijn optreden op Pukkelpop 2001 en 6 minuten film. Bij de studionummers zitten geen beelden en die hebben dat ook niet nodig. Wie zich eenmaal opengesteld heeft voor deze muziek blijft moeiteloos luisteren naar wat er gebeurt.
Daarvoor zit er genoeg reliëf in de veelal abstracte elektronische klanken: ruis, geratel, geflipper, dreunen en dies meer. Af en toe duikt er een concreet instrument of geluid op, maar evenzeer zijn deze onherkenbaar gefilterd: brekend glas of een ratelende typmachine? Klinken doet het allemaal wel. En hoewel de tracks rechtdoor ontwikkelen, zonder refreinen of andere eikpunten, vallen ze niet echt zwaar te verteren. Daarvoor zijn er in de abstracte constructies genoeg herkenbare, soms zelfs poppy knipoogjes te ontwaren. Al worden ze nooit meer dan dat.
In opener 'Alte Kameraden' zweeft er een zwoel, Twin Peaks-achtig filmgevoel onder het digitaal onweer, terwijl 'Ten Sissy' meer naar de dance leunt. Serieus schuin marcherend weliswaar met ritmisch schijnbaar haaks op elkaar staande laagjes die desondanks een sluitend geheel vormen. Wat aanvankelijk draait op een licht haperend basisloopje en een pompend baslijntje wordt daarna helemaal stotterend door de obstructie van de elektronische klanken. Het sprekendste voorbeeld van 'abstractie met herkenbare sproetjes' is echter 'Forever Be With Me', waarvoor Wijnants assistentie krijgt van collega elektronicus Jurgen Deblonde (Köhn). De gitaarsample van deze laatste drijft op en in een aanzwevende klankmassa. Als een popsong die wil komen piepen naast, door of boven een auditieve wolkpartij, maar systematisch na één seconde al versmoord wordt. Door het korter op elkaar herhalen van deze gitaarsample en de toevoeging van een lo-fi beatje ontstaat iets als zwaar gefilterde rock. En hoewel het element filter hier overheerst zal ook een ruimdenkende gitaarliefhebber hier weg mee weten.
Meer over Ovil Bianca
Verder bij Kwadratuur
