Van verveling zal drummer Teun Verbruggen niet omkomen, met “vast” werk bij Jef Neve en de gestructureerde gekte van FES. Zijn eigen band Othin Spake biedt hem dan weer ruimte voor minder gestructureerde gekte. Op de tot nu toe verschenen albums was die groep steeds een trio met gitarist Mauro Pawlowski en en Jozef Dumoulin op Fender Rhodes. Voor de lp ‘The Nethack Dictionary’ werd de bezetting uitgebreid met een indrukwekkende lijst gasten, wat de plaat tot de vreemde, maar zeker niet de lelijke eend in de bijt maakt.
De extra inbreng van pianist Fred Vanhove, bassist Trevor Dunn, harpiste Shelley Burgon, fluitist Magic Malik en rietblazers Andrew D’Angelo, Bruno Vansina en Andrew Claes is ontegensprekelijk een verrijking voor de band. Niet alleen wordt het kleurenpallet gevoelig uitgebreid, de groep belandt zo ook in contrasterend vaarwater, wat ‘The Nethack Dictionary’ opvallend fris en gevarieerd doet klinken.
De geest van de het originele trio blijft echter bewaard. Vrije improvisatie is het ordewoord en sfeer en directe impact primeren op details en finesse in de communicatie. Of het nu gaat om soundscapes of losgeslagen improv, het directe en spontane spreken uit elke track. Opbouwen gebeurt volgens de bekende paden, waarbij samen in een richting gemarcheerd wordt. Storen of vervelen doet het echter nooit, daarvoor zijn de verschillende stukken te kort. Bovendien wordt de variatie gegarandeerd, veel meer dan bij de vorige platen van het trio het geval was.
Opener ‘Bell of Opening’ met Dunn en Burgon klinkt als het morbide geluidsdecor van Painkiller, waarbij de kleine opflakkeringen van de harp voor een verheldering, maar zeker niet voor geruststelling zorgen. Dezelfde bezetting, maar met een heel ander resultaat is te horen in het rijke en gelaagde ‘Blind Io’. De duidelijke baslijn, de quasi-groove van Verbruggen en de vrij klaterende Fender Rhodes van Dumoulin betoveren en benevelen de luisteraar in de traditie van Miles Davis’ ‘Bitches Brew’.
Nog een stap verder gaat het kolkend-futuristische ‘Chromatic Dragon (Tiamat)’. Een ontketende Adrew D’Angelo kan helemaal zijn gang gaan tegen de achtergrond van een elektronische veldslag tussen Pawlowski, Dumoulin en Andrew Claes (op EWI – electronic wind instrument): het soort geluid waarvan Sun Ra niet genoeg van gekregen zou hebben. Even energiek, maar dan meer akoestisch klinkt ‘Kabuto’. Hier is het Vanhove die nog eens old school clusters en glissandi uit de piano trekt en timmert, als tijdens zijn wildste jaren met Peter Brötzmann. De nestor van de vaderlandse vrije improvisatie mag het zo meer dan vijf minuten uitvechten met een jankende Pawlowski, stevige kwakken elektronica van Dumoulin en helemaal op het einde ook een ontbolsterende Verbruggen.
Andere nummers lijken dan weer te flirten met het fijnere, elektronische geluid van labels als Compost, klinken als een klankdecor uit een studio of hebben een meer open geluid, zoals ‘Platinum Yendorian Expresscard’ waarin Dumoulin zelfs ronduit melodisch uit de hoek kan komen.
Opmerkelijk aan ‘The Nethack Dictionary’ is dat er tussen de erg verschillende stukken geen afknappers zitten. Bovendien klinkt het geheel niet als een los samenraapsel. Dit heeft niet zozeer te maken met de soms doorlopende mix van Verbruggen, maar eerder met de vrije geest die de constante vormt. Benieuwd hoe Othin Spake hier een vijfde plaat achter gaat plakken.
