'Child of Deception and Skill' is het tweede album van het improvtrio Othin Spake en de plaat klinkt opmerkelijk consistenter dan voorganger 'The Ankh'. Toch dateren de opnames van beide platen uit dezelfde periode (2005) en laten ze horen hoe Othin Spake in de beginperiode klonk. Daarbij is de atmosfeer van Miles Davis' 'Bitches Brew' bij momenten niet ver weg. Net als op deze rockjazzklassieker leveren Teun Verbruggen, Mauro Pawlowski en Jozef Dumoulin op hun tweede plaat een steeds vervormende geluidsstroom af waarop de luisteraar maar geen vat kan krijgen.
Drumgrooves worden bij voorkeur zweverig gehouden en melodieën komen op en verdampen om later als een vage herinnering terug op te duiken. De akkoordenreeksen die vaak aan de oorsprong van de stukken liggen zijn onvoorspelbaar, bij momenten uitgesproken dissonant en plots weer even heel helder en herkenbaar. Het geheel blijft heel flou, als spacey muziek, maar dan gefilterd door een hardnekkige mistbank.
Soundscapes en meer opbouwende episodes lopen naadloos in elkaar over, waarbij het trio vaak heel homogeen klinkt. Het samenspel, waarbij niemand er individueel uit wil komen, en de subtiele klankmenging van gitaar en keyboards zorgen er voor dat de luisteraar meegezogen wordt in het groepsproces dat zich onderhuids afspeelt.
Hoe fraai en contrastrijk dit concept ingevuld wordt, is vooral te merken wanneer de verschillende tracks in elkaar overlopen. Zo biedt de sequentie die loopt van tracks twee tot en met zeven een staalkaart van wat de drie muzikanten als geheel te bieden hebben, waarbij alleen enkele knullig gekozen keyboardgeluiden (als koperblazers uit een synthesizer van de Macro) de magische sfeer verstoren. Dissonante, infadende akkoorden leggen de basis voor 'The Glittering Day Doth Draw'. Gedurende meer dan zes minuten borduurt Othin Spake op deze track verder met industriële gitaargeluiden en een vrije rol voor de drums, alsof één moment muzikaal bevroren wordt, maar de kleine bewegingen zichtbaar blijven. Geleidelijk begint het geheel echter te groeien om uit te doven in 'The Evil Art Contest', een track die door de kapotte geluiden die geleidelijk aan overgaan in elektronisch geknetter bijna even minimalistisch als abstract is.
'Warped Dreamer' vertrekt opnieuw vanuit keyboardakkoorden, maar nu kiest Pawlowski voor verwrongen gitaarklanken. De manipulaties van toonhoogte en klankkleur lijken de auditieve equivalenten van gemuteerde personen uit de schilderijen van Francis Bacon. Het is Teun Verbruggen die door geleidelijk aan regelmatiger en voller te spelen het vuur aan de lont steekt. Vooral Pawlowski volgt graag, maar tot een grote climax laten de heren het ook nu weer niet komen.
Dit negeren van verwachtingen en geplogenheden maakt van 'Child of Deception and Skill' een heel spannende plaat die de suspens niet moet halen bij grote energiestoten. Het spel van Othin Spake wordt gespeeld onder de oppervlakte, op een bijzonder esthetisch niveau. En het laat de luisteraar die zich heeft laten verleiden om even het geluid binnen te stappen, niet snel meer los.
Meer over Othin Spake
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
