Zelf omschrijven de heren van Ostinato hun muziek als 'epische orkestrale rock', in hun ogen een reactie op de poptraditie die op een dood spoor zit. Vanuit dat perspectief wordt meteen ook duidelijk waarom 'Left Too Far Behind', het debuut van deze Amerikanen, op het Berlijnse label met de veelzeggende naam 'Exile on Mainstream' is uitgebracht.
Dat het album epische allures wil aannemen, blijkt al vanaf de eerste tonen. Een zware distortiongitaar en bombastisch drumwerk vormen de basis van openingstrack 'Majestic'. IJle, hoge zang in combinatie met onverstaanbare, Noorders klinkende lyrics zorgen voor een zweverige sfeer die haaks staat op het ruwe gitaarwerk. Het is wel heel erg duidelijk dat Ostinato Sigur Ros in het cd-rekje heeft staan. 'Convolution', het tweede nummer, lijkt dan weer aardig geïnspireerd door een andere postrockgrootheid. Met zijn geschreeuwde zanglijn is de geest van de cultgroep Slint immers niet veraf. Wanneer ze dan ook nog eens gesproken tekstfragmenten inlassen, bewijzen ze zeker niet de origineelste band binnen het genre te zijn. Toch is dat niet noodzakelijk negatief. Hoewel de nummers geïnspireerd zijn door andere (postrock)bands, zijn het zeker geen makkelijke afleggertjes, maar goed opgebouwde songs met een eigen gezicht.
Opvallend op 'Left Too Far Behind' is het gitaarwerk. David Hennessy, de enige gitarist, staat uitstekend zijn mannetje. Met veel delay en een muur van reverb weet hij het groepsgeluid uitstekend op te vullen. Vooral in de rustige instrumentale stukken – getuige het fraaie 'Annotation' – slaagt hij er dankzij de vele melodielijntjes in het Explosions in the Sky gevoel te benaderen. Jammer genoeg kan hij ondanks deze mooie sound te weinig variatie brengen, iets wat de groep vooral in de tweede helft van 'Left Too Far Behind' zuur opbreekt. Vanaf de vijfde track lijkt de cd te verwateren en worden de veelal instrumentale nummers onderling inwisselbaar. Uitzondering is 'Let Me Start With The Weather'. Met piano en ijle zanglijnen die nog het meest aan wolvengehuil doen denken, slagen ze erin hun statische sound op te smukken. Minder geslaagd zijn de pogingen om met harde nummers een ander geluid te laten horen. Daar waar in de eerste helft van de cd 'The Stranger' de combinatie van een schreeuwerige zanglijn en harde gitaarriffs nog een flinke portie energie en een degelijke song oplevert, ontaardt 'Jaggernath' in een zwak afkooksel van metal met riffs à la Zornik. Zodoende laat dit slotnummer de luisteraar met enig wenkbrauwengefrons achter.
Op zich bevat 'Left Too Far Behind' genoeg goede nummers om te kunnen overtuigen. Mocht het een EP geweest zijn, hadden er misschien zelfs enkele superlatieven ingezeten. Voor een debuut is dat zeker niet slecht en een goede indicatie van wat deze jongens in hun mars hebben. Met een betere productie, meer variatie in hun sound en wat minder schoonheidsfoutjes zullen ze zeker hun plaatsje vinden in de 'epische orkestrale rock'. Tot dan blijven ze jammer genoeg in de schaduw van de (bovenvermelde) bands uit hun platenbak.
Meer over Ostinato
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
