Hoewel Kevin Moore zijn carrière begon als toetsensnelheidsduivel bij de progmetallers Dream Theater, liet hij de groep in 1994 achter zich om met zijn soloproject Chroma Key meer sferische oorden op te zoeken. Samen met Jim Matheos -gitarist bij Fates Warning, een andere befaamde progmetalbende- stampte hij enkele jaren geleden het experimentele rockcombo OSI uit de grond, waarin hij ook de zang voor zijn rekening nam. Hun debuut 'Office of Strategic Influence' (2003) liet snuggere en variërende rock horen die hier weer als Pink Floyd, daar weer als Rammstein klonk. Opvolger 'Free' trekt deze lijn verder en gooit er nog wat extra klankeffecten en sampling bovenop.
Wanneer 'Sure You Will' het album opent, is de OSI-formule meteen duidelijk: aanstekelijke up-tempo rock die zangeffecten combineert met sappige gitaren en een strakke ritmesectie. Moore's stem klinkt mechanisch en melancholisch tegelijkertijd doordat ze de hele tijd dubbel gelaagd over de muziek dwarrelt. Het geluid van OSI is erg modern, soms zelfs industrieel aandoend, en hoewel ze catchy klinken, zijn de nummers slim in elkaar gestoken. De plaat baadt in een dualistische sfeer: een song als 'Go' klinkt lieflijk maar dreigend tegelijk; de industrial- en soms ambientachtige synths zorgen voor een subtiele knik richting Kraftwerk. De opbouw van een kraker als 'All Gone Now' is zeer sferisch door de crescendo van stemcanons en ook de muziek gaat hier wat meer de progressieve kant op. Ballads als 'Home Was Good' en het Floydiaanse 'Our Town' (mét banjo) worden afgewisseld met hallucinante effectenkunstjes zoals het hypnotiserende 'Kicking' en een langzaam maar zeer zeker tot klankenorgie opbouwend epos als 'Once'. Het evenwicht tussen zacht en hard wordt in het geheimzinnige 'Simple Life' of het complexe 'Bigger Wave' de hele tijd zeer strak gehouden. Ook Dream Theater-drummer Mike Portnoy vult het geheel aan en zijn drumpartijen blijken opvallend recht-door-zee: niet meteen zijn gewoonte en dus des te boeiender om te horen. En gelukkig bezondigen Moore noch Matheos zich aan irrelevant notengeneuk, waardoor het album een eigen gezicht krijgt dat koud en warm tegelijk blaast.
OSI bewijst met 'Free' dat progrock niet steeds voorspelbaar hoeft te zijn. Het album klinkt abstract, afstandelijk en zelfs robotachtig, maar daar schuilt net de kracht in. Desalniettemin bevat de muziek genoeg emotie en aanstekelijke opbouw om zowel technische muzikanten als meer sferisch gerichte types aan te spreken. Mooi zo.
Meer over OSI
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
