Organ Eye is eenmalig samenwerkingsverband tussen twee grote namen uit de alternatieve muziekscene. Jasmine Guffond en Torben Tilly gaan normaal gezien voor het Australische Minit. David Maranha en Patricia Machas doen gewoonlijk hun ding voor het Portugese Osso Exotíco. Beide groepen zijn gespecialiseerd in drones en ook op deze plaat wordt van die weg niet afgeweken.
Algemeen bestaat het klankbeeld van Organ Eye uit een collage van drones van gekleurde ruis, uitgebreid met agressieve snippers gekraak en gebliep. Aan de basis van deze vervreemdende klanken liggen akoestische en electro-akoestische instrumenten als Hammond orgel, klassieke viool, harmonium en piano. Van de oorspronkelijke klank van deze instrumenten blijft echter na het vervormende speelwerk van Guffond en Tilly maar weinig over. Organ Eye bestaat uit twee tracks, die met hun sobere titels ('Tema #1' en 'Tema #2') weinig over hun inhoud loslaten. 'Tema #1' is een langzaam stromend geheel van een drone-begeleiding met daarboven electro-akoestisch geknetter en gesputter. Deze lange, rustige en uitgesponnen geluidslaag vervormt langzaam verder en verder. Van een bijna totale afwezigheid van metrum en harmonische variatie komt de luisteraar na ongeveer zestien minuten terecht in een climax, waar het geluid van een zwaar overstuurde gitaar voor wat harmonische inkleuring zorgt en een gedempte basdrum voor een vals gevoel van metrum. Na nog eens vijf minuten bereikt 'Tema #1' met opnieuw de gitaar, een maximaal vervormde stem en een golvend scheermachineachtig geluid haar absolute climax. Hierna dooft het grijs kluwen langzaam uit, om te eindigen in een hoog, zenuwachtig gebliep van digitale ruis. 'Tema #1' eindigt met een lang uitgerekte stilte die rustig de ruimte laat om het electronicageweld van de voorafgaande twintig minuten in de oren van de luisteraar te laten reflecteren tot er enkel het suizen van de eigen gehoorgang overblijft.
'Tema #2' is, zonder het terrein van de zwaar vervormde, duistere electronica en feedbackgeluiden te verlaten, toch net iets melodischer en toegankelijker dan zijn voorganger. In tegenstelling tot 'Tema #1' is 'Tema #2' veel nerveuzer, zowel wat betreft ritmische variatie, als wat betreft de klankkeuze. Het begin van de track wordt gedomineerd door geknars en gepiep aan een haast onmenselijk hoge intensiteit. Deze piepende inleiding verscherpt langzaam tot een snerpende melodie, die ondersteund wordt met wat zwaarder electronisch geknisper. Hoewel het onaards krijsende aspect nooit verdwijnt, beginnen een duistere drum vergezeld van wat donkerdere en diepere akkoorden de track pakweg halfweg wat meer richting te geven. De muziek begint meer op en neer te deinen en geeft wat meer houvast aan de verwarde luisteraar. Net op het ogenblik dat men het gevoel krijgt dat de alomtegenwoordige waas van geruis en geknars opgeheven zal worden om de basisinstrumenten hun vrije gang te laten gaan, vernauwt de klank weer tot een doordringend piepen met af en toe nog een herinnering aan het vroegere duisterdere thema.
Organ Eye flirt met haar collages van gestructureerd geruis en gepiep met de grenzen van de fysieke draaglijkheid van het menselijke gehoor, vooral indien hun composities aan een normaal volume beluisterd worden. Eens deze drempel echter overwonnen is, kunnen er veel interessante ontdekkingen gedaan worden. De composities zitten immers vol onverwachte wendingen en met hun combinatie van akoestiek en electronica weet Organ Eye een regenboog aan nieuwe, duistere geluiden op te wekken die telkens weer anders zijn dan hoe ze eerder klonken.
Meer over Organ Eye
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
