'Invisible Ones' is het solodebuut van Orenda Fink, de helft van het popduo Azure Ray. Ze was dringend aan een eigen project toe: een gelukkig liefdesleven had haar bron voor droevige liefdesliedjes –het stokpaardje van Azure Ray- opgedroogd. Het resultaat is een album met songs over mensen die niet goed in de huidige maatschappij passen, geïnspireerd door een feitelijke en spirituele reis naar Haïti.
De grootste verdienste van deze plaat is allicht haar grote veelzijdigheid. Van een dromerig melodietje met een mooi pizzicato strijkersarrangement ('Blind Asylum') over een vuile rocksong ('Dirty South') tot een dialoog met een Haïtiaans koor ('Animals'), je vindt ze er allemaal op terug. Het zijn geen liefdesliedjes, maar songs over de onzichtbaren, gekken en marginalen. Het resultaat is zeker verfrissend, maar wordt nu en dan ook theatraal zwaarwichtig.
Terwijl de variatie tussen de songs zo rijk is, is de afwisseling en opbouw binnen de songs erg beperkt. Veelal valt de stem in na een korte instrumentale intro, om meteen uit te monden in een tamelijk vlakke, rechtlijnige song zonder al te veel melodische of harmonische wendingen. Voor stevigere rocknummers als 'Dirty South' is deze opbouw nefast; een wat flets nummer is het gevolg. Soms komt dit echter de dromerige, hypnotische sfeer ten goede: in 'Les Invisibles' voeren een repetitief gitaarmotief en een monotone zanglijn de luisteraar tot de rand der verveling, maar de bijval van Haïtiaanse stemmen trekt de boel open en zorgt voor de nodige diepte.
De stem van Orenda Fink stelt vaak teleur door een erg vlakke en eenzijdige keuze van timbre en toonhoogte, terwijl ze in bijvoorbeeld 'Invisible Ones' bewijst dat ze ook anders kan. Eén van de twee drummers, Clay Leverett, produceert overal een erg repetitief geluid zonder al te veel verrassingen of zinsbouw. Allicht gaat het ook hier om een bewuste keuze, maar het resultaat klinkt vaak nogal ongeïnspireerd.
De bijzondere aandacht die werd besteed aan fijne klankkleurtjes moet zeker vermeld worden: subtiele strijkers, zachte stemsamples, ietwat bizarre keyboards en ettelijke andere fijne toetsen getuigen van oog voor detail en maken dat deze plaat toch niet al te snel gaat vervelen.
Orenda Fink maakte met 'Invisible Ones' zeker een origineel debuut, veelbelovend in zijn verscheidenheid. Misschien is er een vervolg nodig om te bewijzen dat ze ook over de nodige registers beschikt om binnen de nummers een boeiende spanningsboog te trekken.
Meer over Orenda Fink
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
