Op hun vijfde release en derde studioplaat gaan de dames en herenvan het Vlaams-Waals-Franse collectief dieper op de ingeslagen weg in. Waar het debuut louter in Balkanmuziek grossierde, werden gaandeweg ook meer zuiderse invloeden binnengelaten. Hoofdcomponist is nog altijd Thomas Morzewski, die voor negentien nummers en vijf korte pianostukjes zorgt. Het tweede dat opvalt: de productie klinkt net als de dynamiek telkens subtieler, en dat is een prestatie. De Vetexfanfare, genoemd naar een oude textielsite in de Kortrijkse kanaalzone, gedijt namelijk stukken beter op podia - of beter nog tussen het volk, bij voorkeur niet versterkt - dan in een kille opnamestudio. Verder krijgt de piano voortaan een volwaardige plaats in de bezetting, althans in de opnamestudio, zoals in het heerlijke 'Vlasmarkt'. Bovendien waagt de intussen twintigkoppige formatie zich ditmaal aan een dubbel-cd op het gevaar af dat deze overdaad schaadt: 100 minuten of 28 nummers lang met vers voer blijven boeien, welke groep doet het hun na? Alleen al hiervoor verdient dit stel ongeregeld een Mia, of gezien het volume misschien beter een forse Madeleine.
'Satana Thanika' is een Balkanopener typisch voor Vetex, met een formidabele altsaxsolo. Deze regio blijft de grootste inspiratiebron. Het leeuwendeel van de opnames vond deze keer zelfs plaats in die regio, meer bepaald in Novi Sad, en wie hun onlangs live aan het werk zag, ontdekte ook dat de trombones af en toe aan de kant worden gelegd ten gunste van de tenorhoorns, in dit geval vrij scherp klinkende, kromme tenortuba's (met kleppen in plaats van ventielen) die veel worden gebruikt in zowel Egerländer- en Tsjechische blaaskapellen als in Balkanfanfares. Op dezelfde vertrouwde leest werden ook 'Banski Cocek', het levenslustige 'Bazalt Oro' en het bloedmooie 'Slava Istochi' gelooid. 'Kortrijksko Kolo' begint traag maar versnelt naar een opzwepend ritme en zal live een van de nieuwe hoogtepunten worden.
In 'Descarga Municipal' gaan ze de salsatoer op, maar vermengen de blazers die stijl met de vertrouwde Oost-Europese invloeden. Dat ze de Italiaanse tarantella beheersten, bewezen ze al op hun tweede plaat 'Flamoek Fantasy', hun derde ('La Cappriciosa') is hier te vinden. Het donkere titelnummer met onheilspellende dissonanten in de accordeon, lage tonen bij de piano en nasale klarinet voert ons naar Noord-Afrika, terwijl 'Vetex' Roots' op een reggaeritme drijft. 'Le Fil Rouge', een duet tussen accordeon en klarinet, kan zo in het repertoire van Willem Vermandere.. Ook durven ze al eens verwijzen naar meer experimentele orkesten, zoals in 'Patachon' dat met de ritmewissels en breaks (onder meer voor een fluit die een koekoeksklokje imiteert) naar Flat Earth Society knipoogt.
Tot zover de eerste cd en eerlijk gezegd volstaat dit al om van een viersterrenrelease te spreken. Deel twee bevat vooral meer van het oerdegelijke zelfde: de Balkanmuziek blijft primeren, maar er is meer dan dat. De titel 'Rumba Bogotana' laat weinig aan de verbeelding over en dekt de lading volledig. 'Ciftetelli Nr.1' begint melancholisch dankzij een trage trompetsolo, maar krijgt halfweg een tempowissel waarna de oorspronkelijke melodie langzaam terug wordt ingevoegd en 'Stromboli' zet de luisteraar ritmisch zelfs meermaals op het verkeerde been. Met 'Kookaburra' waagt de groep zich aan heuse afrobeat, inclusief wat geluidseffecten.
Waar de kwaliteit op de eerste cd vrij constant is, heeft de tweede enkele enorm intense kippenvelmomenten. 'L'Echeveau' is doodeenvoudig met een vrij luide kopersectie, waar de houtblazers met een melancholisch lijntje bijna tot tranen toe bewegen. Met 'Stare Mesto', alweer zo'n typisch Balkanwerkje, wordt het droefgeestige meteen weer gerelativeerd. Helemaal weemoedig en blij tegelijk wordt een mens van de orkestversie van 'Le Fil Rouge', waar de vibrato van de trompet en de ineenstrengelende melodie ervan met de klarinet dit dubbelluik met een climax afsluit.
Een aanrader? Wie tot nu alles van Vetex in huis heeft, hoeft zich in deze crisistijden niet te haasten, al zullen de minst vrolijke dagen er toch mee opgefleurd worden. Alle anderen, in het bijzonder zij die beweren een neus en oor te hebben voor de betere Belgenpop, moesten al op expeditie gaan naar de nog bestaande platenzaak en weigeren te vertrekken zonder Vetex' beste.
