De carriere van Orbital is al even wispelturig als het karakter van de twee broertjes Hartholl. Het Britse danceduo dat begin jaren ’90 live elektronica naar de grote festivals bracht en in een adem werd vernoemd met acts als Underworld, The Prodigy of The Chemical Brothers, heeft zich een identiteit toegeëigend van psychedelische goedgevoel-dansmuziek vol pompende beats en mooi gelaagde constructies. Door echter ook mee te willen surfen op trends als breakbeats, drum’n’bass of hardhouse, verloren de jongens hun karakteristieke kracht wat uit het oog. En wanneer Paul Hartholl dan nog op zichzelf begon te produceren en releasen, leek het eind van Orbital in zicht. Maar dan is er plots ‘Wonky’, een plaat die de krachtige, pulserende muziek van weleer evenaart.
Vanaf de eerste tonen is daar al die typische Orbital-sound: over elkaar struikelende beats van stuwende bassen en mooie breaks, zalvende synthesizermelodieën en een hoofdtollende structuur. Zeker het bijna naar trance neigende ‘Straight Sun’, dat verschillende melodieën met ontroerend mooie kracht in elkaar schuift, is pure wereldklasse. Of wat met opvolger ‘Never’, dat begint met een kinderlijk themaatje van korte toetsen en wat trage techstep-ritmes, om met extra breaks, digitale percussieslagen en glijdende partijen van synthesizer, gesamplede vrouwenzang en echoënde waterdruppels een solide constructie op te zetten? Topniveau.
Halverwege ‘Wonky’ probeert Orbital het weer even anders. Want nadat de mystieke Zola Jesus een door gitaren onderbouwd, verheven ‘New France’ met zweverige stemkracht is komen verrijken, duikt het duo plots de wereld van hiphop en dubstep in, wat zorgt voor meer mechanische en donkere creaties. Bubbelende effecten en een klavierspelletje met vrouwensamples in plaats van noten, vervangen in ‘Distractions’ de zalvende melodieën en even slaat de boel bijna op hol met hakkende breakbeats en ronkende gitaren. ‘Stringy Acid’ gaat voor acidtechno en in ‘Beelzedub’ schuift het tweetal zelfs even uit door zich in te laten met de dubstephype.
Maar voordat ‘Wonky’ echt te zwaar dreigt te worden, zorgt Orbital voor een extra verrassing. Op de titeltrack laten ze immers de wondermooie Lady Leshurr (‘de vrouwelijke Busta Rhymes’) grillige raps verzorgen in een heerlijk opgefokt, opklimmend r&b-dansmoment. De gelaagde Orbitalelektronica versmelt mooi met moderne M.I.A.-toestanden in het nummer met het meeste singlepotentieel van deze plaat. En dan mag ‘Where Is it Going?’ als negende track in goede oude stijl het album afsluiten.
Wonder boven wonder: net wanneer het leek dat er een dikke streep onder het hoofdstuk Orbital zou getrokken worden, pakken de broertjes Hartholl uit met een van zijn sterkste platen ooit. ‘Wonky’ bewijst hoe het kan, jezelf blijven en toch jezelf overstijgen.
