Elke plaat van het Zweedse Opeth is telkens weer een ware avonturentocht doorheen een wondere wereld waar muzikale grenzen ophouden en een feeërieke speeltuin aan klanken begint. Fans van het eerste uur die een beetje angstvallig de wissel van platenlabel in het oog hielden mogen met een gerust hart ademhalen. 'Ghost Reveries' is op en top Opeth, zelfs in die mate dat na het machtige tweeluik 'Deliverance' en 'Damnation' er weer nieuwe elementen te ontdekken zijn. De toevoeging van toetsenist Per Wiberg zal daar in elk geval voor een stuk tussen zitten. Voorts was frontman Mikael Akerfeldt blijkbaar bijzonder geïnspireerd, want de acht tracks die 'Ghost Reveries' sieren zijn stuk voor stuk blozende parels.
Het feest wordt geopend met 'Ghost of Perdition'. In tegenstelling tot eerder werk is er dit keer geen rustige opbouw maar valt het nummer met de deur in huis. Een hypnotiserende riff, vergezeld van de immer trefzekere drumslagen van Martin Lopez en de dreigende en ongeëvenaarde brulzang van Akerfeldt zijn de elementen die dit nummer laten beuken. Opeth zou echter Opeth niet zijn als ze geen vreemde wendingen en plotse overschakelingen doorheen de songs zouden weven. Dat is net als bij de overige tracks ook hier het geval. De band schakelt schijnbaar moeiteloos over van death metal met jazzy structuren naar akoestische en dromerige passages. Akerfeldt draait er trouwens zijn hand niet voor om, om plotsklaps te wisselen tussen bulderend gegrom en aangrijpend en zoetgevooisd melodieus gezang. Het spelen met stemmingswisselingen, intermezzi en spannende songstructuren zijn typische elementen die Opeth zo onklasseerbaar maken. Er zit anders gezegd evenveel Pink Floyd als Morbid Angel vervat in dit universum. Death metalfans zullen zoals altijd smullen van de zware stukken, progrockaanhangers zijn dan weer verzot op de sferische en rustige delen. Opeth is een veelzijdig beestje dat nooit verveelt. Voor een of andere reden zijn de nummers van deze band als kleine verhaaltjes, met vele wendingen en onverwachte invallen. Dat maakt dat iemand deze plaat honderd keer kan beluisteren maar toch telkens weer nieuwe dingen kan ontdekken. Zelfs een vrij eenvoudig nummer als 'The Grand Conjuration' zit tjokvol speelse 'twists'. Een mooi voorbeeld van de klasse van Opeth is dat deze jongens er perfect in slagen om nummers van meer dan tien minuten voorbij te laten glijden. Wat dat betreft is 'Ghost Reveries' trouwens een typisch Opeth-album: slechts twee songs klokken af onder de tien minuten.
In een wereld vol grijze muzikale tinten staat Opeth helderrood te gloeien als een baken van inventiviteit. 'Ghost Reveries' is net als 'Blackwater Park', 'Orchid' of 'Still Life' (eerder verschenen werk) een toonbeeld van grensoverschrijdende muzikale pracht en is een album dat in geen enkele platencollectie zou mogen ontbreken.
Meer over Opeth
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
