Vijf jonge muzikanten, drie meisjes en twee jongens, uit Australië die klinken als een hippe Britse indiegroep met last van ADHD à la Arctic Monkeys of Blood Red Shoes, ziehier een korte beschrijving van Operator Please. Mede dankzij de stomende concerten ligt in het thuisland al menig muziekliefhebber aan hun voeten en nu is het dus de beurt aan de rest van de wereld. Of dit met de release van deze eerste full-cd meteen een even groot succesverhaal zal worden valt echter nog af te wachten, hun debuutplaat 'Yes Yes Vindictive' is namelijk geen schot in de roos. Ook al neemt het album een veelbelovende start.
Openen doen ze meteen met vier zeer aanstekelijke en hoekige rocknummers. Opvallend hierin is dus telkens het hoge hyperactieve gehalte: de nummers schieten met een rotvaart uit de startblokken, kletteren alle kanten tegelijk op en kennen nauwelijks rustpunten. Zangeres Amandah Wilkinson moet alles uit de kast halen om het tempo te kunnen volgen, maar dat lukt haar met verve. Haar stem lijkt bij vlagen bovendien als twee druppels water op die van Karen O van de Yeah Yeah Yeahs. Ook opvallend aanwezig is het vioolspel van Taylor Henderson, wat de songs nog wat meer diepgang en venijn geeft. Uitschieter van het openingsviertal is het korte maar o zo krachtige 'Just a Song about Ping Pong'. In een rechtvaardige wereld zou hen dit een wereldwijde hit opleveren. Daarna is het echter plots gedaan met de pret, het nummer 'Two for my Seconds' neemt qua tempo heel wat gas terug en dat gaat hen duidelijk veel minder af: saaie popmuziek is het resultaat. De kracht uit Amandahs stem is helemaal verdwenen, een zeemzoeterig geluid blijft over. Vlug over naar 'Terminal Disease' waar het tempo gelukkig weer omhoog gaat en zo ook de kwaliteit. Jammer genoeg wordt er tijdens het verdere verloop van de cd wel meer van tempo gewisseld en telkens klinken de rustigere nummers saai en inspiratieloos. Naast de kracht uit de stem smelt dan namelijk ook de creativiteit en vindingrijkheid van de groep als sneeuw voor de zon. Gezapigheid is bij Operator Please gelijk aan ordinaire saaiheid, onverschilligheid bij de luisteraar is het logische gevolg. Bovendien halen de songs in het tweede deel van de cd nergens meer het niveau van het openingsviertal, het album zakt dan ook als een kaartenhuisje in elkaar. De eerder lekker venijnig klinkende viool is op een aantal nummers totaal overbodig en zelfs ronduit storend, duidelijk een bewijs dat niet elk pop/rock-nummer gebaat is met een extra streepje strijkers. Met 'Leave It Alone' is er op het einde nog wel een lichtpuntje te ontdekken, maar tegen dan is het Australische kalf al lang verdronken.
Operator Please is een jonge band die duidelijk nog wat op zoek is naar de juiste sound. Hopelijk kiezen ze voor volgende releases resoluut voor de up-tempo rocksound, want die past hen als gegoten. Een andere ontwerper zoeken om hoesjes te maken zou ook geen overbodige luxe zijn, want de collage die dienst doet als cover voor deze cd is niet om aan te zien. Maar dit volledig ter zijde.
Meer over Operator Please
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
