Probeer maar eens onder het juk van monsterhits als ‘Enola Gay’ of ‘Maid of Orleans’ uit te geraken. Het Britse synthpopduo OMD -voluit Orchestral Manoeuvres in the Dark- probeert het door onophoudelijk te blijven optreden en te bewijzen dat het meer in zijn mars heeft dan die handvol wereldsingles uit de jaren ’80 (de deelname aan The Night of the Proms niet meegerekend). Dat de twee Liverpoodlians muzikaal nog wel wat te bieden hebben, bewijst ‘English Electric’, een gloednieuwe studioplaat die de teller inmiddels op dertien zet.
Waarom een succesformule wijzigen? Zo moeten Andy McCluskey en Paul Humphreys gedacht hebben. OMD is verweven met softe synthesizerpop en dat hoeft anno 2013 niet anders te zijn. De nieuwe plaat bevat een dozijn vederlichte liedjes die vertrekken vanuit een vrolijke synthesizermelodie – retro en analoog – en mechanische rechtdoorbeats. Daarover gooit zanger McCluskey zijn hoge, regelmatig in de hoogte hikkende keelstem die uit de duizend herkenbaar is.
Vreemd genoeg blijkt de formule na drie decennia nog steeds te werken. OMD zorgt immers een beetje voor een update door een vollere, meer hedendaagse sound (de diepe 3D-tunes in ‘Night Café’, de wat stevigere drums). Verder wordt een enkele keer een wat meer experimentele richting gekozen. ‘The Future Will Be Silent’ begint erg zweverig als een ambientdroom,om vervolgens met haast neurotische precisie in een emotieloze Kraftwerk-kloon over te schakelen.
Het blijvende verwijt waarvoor de band de deuren openzet, zijn wel platvloerse, pathetische teksten genre “across the universe we’re reaching into heaven, only to perceive no one’s there at all” (met geforceerd hoog stembruggetje middenin), goedkoper songtitels als ‘Helen of Troy’ (waarbij de knipoog naar monsterhit ‘Maid of Orleans’ er wel heel erg dik op ligt) en de typische synthesizersound uit de jaren ’80. Die gladheid zorgt voor soms ronduit melige momenten zoals een met zangkoor en luide drums openbrekend ‘Kissing the Machine’ bewijst.
‘English Electric’ bewijst dat deze twee overjarige jongens nog niet uitgeblust zijn. Meer nog, de plaat bevat een frisheid die het gegroeide cynisme van de heren betreffende de moderne samenleving overstijgt. Het vraagt in elk geval enig lef om zo te blijven uitpakken met muziek die ontzettend gedateerd klinkt. Want OMD is en blijft natuurlijk dat “foute”, berekende hitduo uit de eighties dat enkel voor mensen uit die tijd nu nog enige relevantie heeft. Indien de titel van de laatste track (‘Final Song’) een definitief afscheid moest betekenen, is met deze laatste plaat in elk geval een proper punt achter de carrière gezet.
