Een Duitse danceproducer die buiten zijn genre weinig naambekendheid geniet en in 2009 een nieuwe plaat uitbrengt? Dan moet het haast wel om minimal en techno gaan. En jawel, Oliver Huntemann blijkt een rasechte elektronische ritmespecialist te zijn die zweert bij sobere beats en het trance-effect van beperkte structuren. Wie toch met namen wenst te gooien, krijgt even mee dat Herr Huntemann zo'n twee jaar geleden remixen maakte voor ondermeer The Chemical Brothers, Underworld of Depeche Mode. De Bremer is met 'H-3' ook aan zijn derde album toe en weet dus duidelijk waar hij mee bezig is.
Het is geen sinecure dit soort muziek goed te vatten of proberen te omkaderen. De perstekst maakt melding van "een combinatie van techno, house en elektro om een geluid te krijgen dat enkel kan omschreven worden als Oliver Huntemann". Dit om maar aan te geven dat genregrenzen inmiddels zo goed als verdwenen zijn. Tik, tak, klik, klak: elektronica klinkt hier droog en wetmatig. 'H-3' is een zuiver clubproduct. Een boemtsjak hier, een schuifelende hihat daar: echt veel grootse dingen lijken op het eerste gehoor niet plaats te vinden. En toch zit er een verhaal in deze muziek, die voortdurend in beweging is. Getuige daarvan is een diep vervormde stem in 'Bloody Mary', duizelingwekkende effecten in 'Albino' en tal van mysterieuze, net niet volledig weggevaagde geluiden. Aanzwellende accenten in 'Senso', grappige acidklanken in 'DauerPlus' en vooral voortdurend groeiende of uitstervende structuren houden het geheel wel prima luisterbaar. Een bijna lege doos toch vol doen lijken is een fijnzinnige kunst die grote vaardigheden vraagt. De man zijn 'monsterhit' van 2008, 'Dios' (ondersteund door de diepe baspulsen van Dubfire) neigt meer richting duistere, stevige techno maar wijkt grammaticaal niet van de rest af. Zonder het topkarakter van deze muziek in twijfel te durven trekken: kwaliteit is hier een erg discutabel gegeven. Bij extreem luide beluistering komt inderdaad de spitsvondigheid van deze muziek tot leven of kruipen de geluiden daadwerkelijk onder het vel, maar een bestaan buiten de discotheek is toch een beetje een dwaze gedachte.
Het lijdt geen twijfel dat 'H-3' binnen zijn genre een heuse klasseplaat is. Huntemann koppelt een minimale geest met erg zorgvuldig uitgewerkte geluiden aan een voortdurend spanningsveld met inbegrip van alle nodige climaxen. De tien vloerstampers aan elkaar naaien bleek ook een goed plan, maar de sofa inruilen voor een zakje XTC-tabletten zou toch geen slecht idee zijn. Dit is dan ook een album dat heel de 'minimal'-beweging stilaan in vraag begint te stellen.
Meer over Oliver Huntemann
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
