Hedendaagse muziek is vaak niet zo licht verteerbaar. Als er dan twee cd's gebundeld worden lijkt de muur misschien al helemaal te hoog, maar daardoor hoeft niemand zich te laten tegenhouden. De klankwereld die Ronnekleiv uit haar viool mag toveren is verre van toegankelijk, maar daarom niet minder boeiend.
De aanpak van Moe lijkt het tegengestelde te zijn van die van Giacinto Scelsi. Terwijl die laatste vanuit zo veel en zo rijk mogelijke klanken op zoek gaat naar de essentie en de scheppende kracht van de toon, concentreert Moe zich op de verste uithoeken van die klankwereld. Zo drijft heel '3 Persephone Perceptions' (drie delen, veertig minuten) op (meestal pijnlijk) fluitende boventonen.
Het duurt lang voor het eerste deel op gang komt. De aanvankelijke stilte wordt verbroken door licht krassend gestrijk, een intro die ruimte laat maar toch ook verwachtingen schept: er staat iets te gebeuren. Dat 'iets' blijkt een gekrioel van boventonen te zijn. Het gepiep teistert de zenuwen, maar de onderliggende lagen brengen wat richting in de chaos, zodat het toch enigszins draaglijk blijft. Het gekrioel wordt steeds intenser en mondt uit in het repetitief ritmisch gekras van het tweede deel. Doordat het ritme meer dan twintig minuten lang gelijk blijft, lijkt dit deel op het vaak wisselende volume na erg monotoon. Dit geeft echter de kans om de rijkdom en variatie in het schijnbaar onveranderlijk gekras te ontdekken. Na dit werkelijk zenuwslopend tweede deel, lijkt het derde deel in een contemplatieve rust te vallen. Een dissonant openingsakkoord sterft langzaam weg en laat de stilte aan het woord. Een zachte fluittoon sluit hierop naadloos aan. De verrassende, aggresieve vioolstreken die nu en dan opduiken, maken echter duidelijk dat een rust die vaak doorbroken wordt, helemaal geen rust is.
'Ciaccona', de tweede cd, heeft een iets breder spectrum aan geluiden en verlegt de klemtoon van het piepen eerder richting krassen. Voor de luisteraar blijft de opzet echter hetzelfde: in een minder bekende wereld van schijnbaar willekeurig gekras, geluid en lawaai toch nieuwe hoekjes, onbekende oorden en subtiele variaties zoeken. In het algemeen mist het werk van Moe de rijkdom van dat van Scelsi: de klankwereld is beperkter en er zit minder richting in de composities. De gigantische hoeveelheden energie die Moe losweekt, maken gelukkig veel goed.
Meer over Ole-Hendrik Moe
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
