Voor '2012' kan Old Time Relijunspilfiguur en -bezieler Arrington de Dionyso rekenen op vaste waarde Aaron Hartman op contrabas en nieuwkomer Jamie Peterson op drums. Gedrieën blikken ze twaalf nummers in die uitmunten in gedrevenheid. Globaal kan dit album onder de noemer rock worden geplaatst, maar er zijn ook sporen van blues, nowave, free jazz en rauwe funk terug te vinden.
De bas-drumcombinatie vormt de ideale ritmetandem waarop zanger/gitarist/saxofonist de Dionyso zijn duivels kan ontbinden en dat doet hij niet zo'n klein beetje. De man schreeuwt, gromt, kwijlt, raaskalt, smeekt en bezweert. Het lijkt wel alsof hij puur intuïtief met nauwelijks gecontroleerde tremolo's en stembuigingen zijn bizarre hersenkronkels, obsessies en demonen uitspuwt. Die hysterische zanglijnen verstrengelen zich perfect met zijn afgestroopte, hoekige gitaarstijl en freakerige sax- en basklarinetuitbarstingen. 'Los Angeles' mag dan nog ontspannen beginnen met een ingehouden funky ritme en bluesy gitaarspel, al gauw ontspoort de Dionyso's zang. Wanneer een streep sax het ritme aandikt en drums en bas een tandje bijsteken, sluipt de waanzin de track binnen. Het is het soort nummer dat dagenlang in je hoofd blijven doormalen. 'Your Mama Used to Dance' is dan weer gore punk met een furieuze ritmesectie en rauwe vocals zoals The Blues Explosion en The Cramps ze maar al te graag uit hun mouw zouden willen schudden. 'Burial Mound' is een lange koortsdroom waarop de Dionyso bovenop een bezwerend ritme als een waanzinnige sist en ijlt over dolken, onthoofdingen en 'going down to meet his underground queen'. De delayzang, een simpele melodielijn op keyboard, een vrije basklarinetsolo en het trage voortslepende ritme in 'Her Fires Chill Me' roepen herinneringen op aan de postpunkfunk uit eind jaren '80. Tussen al dit gitaargeweld staan een drietal buitenbeentjes. 'Magnetic Electric' bestaat uit keelzang gewikkeld rond een monotoon pulserende bas- en drumklank. 'Lions and Lambs' is een broeierige lofi-intermezzo met een piano die duelleert met een uitfreakende basklarinet zoals in de beste Sun Ra traditie. De laatste track, 'The Blood and the Milk' bestaat uit een monotone keyboardklank waarover de Diosyno uitpakt met een sfeervolle basklarinetsolo. Niet alleen zijn deze experimenten geslaagd maar vormen ze ideale tegenpunten voor de heftigere rocktracks.
Als uitsmijter bevat de cd een videofragment van een concert dat de groep in Milaan afwerkte. De energie en de bezieling waarmee de groep het op de vorige cd terug te vinden 'Cold Water' brengt, is zelden gezien. Hopelijk zakken de Dionyso en kompanen weldra af naar een Belgisch podium. Liefst ergens in een donkere bunker waar zelden of nooit daglicht binnendringt.
Meer over Old Time Relijun
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
