Wanneer gevestigde muzikale tradities geüpdate worden is het vaak oppassen geblazen. Het resultaat van dergelijke verjongingskuren verzandt nogal eens in iets dat eerder bij de slappere dance of het klefste van lounge aansluit. De laatste jaren heeft de luisteraar zo al sloten waterjazz en plastic "wereldmuziek" te slikken gekregen. Gelukkig is er nog altijd Ojos de Brujo, het achtkoppige collectief uit Barcelona dat iets doet met rumba en flamenco. En dat iets faalt hopeloos als auditief behang, maar staat muzikaal als huis.
Met twee akoestische gitaren, drie percussionisten (en hun voor flamenco zo typerend handengeklap) en zangeres Marina "La Canillas" Abad heeft Ojos de Brujo (ogen van de magiër) alles in huis om de originele traditie van rumba of flamenco te herbergen. Het muzikale succes van de band ligt deels in de perfecte dosering van deze traditionele elementen en het "modern". DJ Panko voorziet de muziek van hiphopscratches en spacey elektronica terwijl Javier Martin het geheel onderbouwt met een stuwende bas. Wat echter minstens even belangrijk is, is dat de muzikanten van Ojos de Brujo er voor gekozen hebben om de ritmische complexiteit van hun originele muzikale tradities te bewaren. Zo wordt een lekker romig geluid voorzien van scherpe kanten, ook wanneer er eens een beatje onder geplakt wordt. Voorts stelt deze ritmische integriteit de groep ook in staat om overtuigend verschillende aspecten van de originele muziek te belichten. Zo kan 'Ley de Gravedad' mooi zoet klinken en, hoewel het ritme heel soepel draait, zit het toch vol met weinig vanzelfsprekende accenten. Dit gaat ook op voor het nostalgische 'Memorias Perdías' of het wat leger klinkende, maar daardoor heimelijk bezwerende 'Quien Engaña no Gana. Door voor deze track te vertrekken vanuit een Indische tabla-beat krijgt de muziek van Ojos de Brujo trouwens nog een dimensie bij. Wanneer met 'Buleria del Ay!' de passionele kaart getrokken wordt, gaat de groep ritmisch nog een stapje verder: wat zij hier als basisriffs nemen, zou bij de meeste "geavanceerde" rockbands als een complexe break kunnen doorgaan.
Hoe buitengewoon complex de ritmes zijn, wordt gemakkelijk gehoord op 'Tanguillo de Maria'. Het tempo van het ene deel glijdt schijnbaar moeiteloos over in het snellere van een ander deel. Of toch niet, want bij een nauwkeurige beluistering blijken de ritmische formules perfect in of op elkaar te passen. Het is hier de luisteraar die bepaalt of de muziek van tempo verandert of niet. Het hangt er gewoon van af hoe koppig die zich kan of wil concentreren op het spelletje dat Ojos de Brujo speelt. Het meest verbluffende nummer op 'Barí' is 'Zambra'. De luisteraar wordt hier in een kolkende stroom van exact gelijk uitgevoerde breaks en tempowisselingen meegesleurd waarbij de ritmische spanning van onregelmatige accenten en de opeenvolging van diverse patronen tot dansen uitdagen.
'Barí' maakt duidelijk dat Ojos de Brujo geen hippe modernisering is van een muzikale traditie. Het is de oprechte voortzetting ervan: even natuurlijk als verfrissend. Iets waar hun collega's nieuwlichters afgunstig naar kunnen opkijken.
Meer over Ojos de Brujo
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
